Cancer Markers: Diagnostic and Developmental Significance

محصولات سرطان رشدی (نشانگرهای oncodevelopmental، ODM) نه تنها به عنوان شاخص های تشخیصی و پیش آگهی عمل می کنند، بلکه ممکن است برای مطالعه ماهیت فرآیند سرطان زا و زیست شناسی تومورها نیز مورد استفاده قرار گیرند. سال‌هاست که انکولوژیست‌ها به دنبال نشانگرهای سلول‌های سرطانی بوده‌اند که تشخیص صریح سرطان را در مقایسه با بافت غیرسرطانی امکان‌پذیر می‌سازند. اولین و هنوز پرکاربردترین روش برای شناسایی بافت یا سلول های سرطانی، شباهت ساختاری بافت سرطانی به بافت جنینی یا نابالغ است. آسیب شناسان نه تنها سرطان را با شباهت مورفولوژیکی آن به بافت های جنینی تشخیص می دهند، بلکه در بسیاری از موارد می توانند رفتار یک تومور را با درجه تمایز بافتی مرتبط کنند. بنابراین، تومورهای با تمایز ضعیف که شبیه بافت جنینی هستند، معمولاً سریعتر رشد می کنند و زودتر متاستاز می دهند تا تومورهایی که به خوبی تمایز یافته اند و بیشتر شبیه بافت بالغ هستند. در سال‌های اخیر، اشتراک بافت جنین و سرطان به محصولات سلول‌های تومور گسترش یافته است که می‌توان آن‌ها را با تکنیک‌های بیوشیمیایی، ایمونولوژیکی یا فیزیولوژیکی آنالیز کرد. به طور فزاینده ای، محصولات سلول های سرطانی مشابه محصولات جنینی در حال شناسایی و مطالعه هستند. این محصولات از نشانگرهای سطح سلولی (آنتی ژن‌های جنینی یا تمایز)، پروتئین‌های جفت، هورمون‌ها و ایزوآنزیم‌ها تا محصولات زیادی مانند آنتی‌ژن کارسینومبریونیک (CEA)، آلفافتوپروتئین (AFP)، نشانگرهای لنفوسیتی و اسیدهای نوکلئیک، مانند tRNA، که در مقادیر کم توسط vvi PREFACE سلول‌های تمایز دائمی در بزرگسالان اما در مقادیر بسیار بیشتر توسط تومورها تولید می‌شوند.

Developmental cancer products (oncodevelopmental markers, ODM) not only serve as diagnostic and prognostic indicators but also may be used to study the nature of the carcinogenic process and the biology of tumors. For many years oncologists have searched for markers of cancer cells that would permit unequivocal recognition of cancer in contrast to noncancerous tissue. The earliest and still most widely used method of identification of cancer tissue or cells is the structural resemblance of cancer tissue to fetal or immature tissue. Pathologists not only recognize cancer by its morphologic similarity to fetal tissues, but also in many instances can relate the behavior of a given tumor to the degree of tissue differentiation. Thus, poorly differentiated tumors that resemble fetal tissue generally grow more rapidly and metastasize earlier than do well-differentiated tumors that more closely resemble adult tissue. In recent years the commonality of fetal and cancer tissue has been extended to products of tumor cells that, can be analyzed by biochemical, immunological, or physiological techniques. Increas­ ingly, products of cancer cells similar to fetal products are being identified and studied. These products range from cell-surface markers (fetal or differentiation antigens), placental proteins, hormones, and isoenzymes to a multitude of products, such as carcinoembryonic antigen (CEA), alphafetoprotein (AFP), lymphocyte markers, and nucleic acids, such as tRNA, that are produced in small amounts by v vi PREFACE continually differentiating cells in the adult but in much greater amounts by tumors.