Can Prisons Work?: The Prisoner as Object and Subject in Modern Corrections

آیا می توان افراد را در زندان اصلاح یا بازپروری کرد؟ مجموعه کار مداوم نشان می دهد که توانبخشی و/یا اصلاح از طریق حبس توهمی است. طبق این دیدگاه استثناها نتیجه تصادف است نه طراحی. برای بسیاری از تمرین‌کنندگان در سیستم‌های اصلاح، حبس مجرمان یک واقعیت است. و وظیفه زندانها منزوی کردن، بازدارندگی و مجازات و شاید اصلاح مجرم است. در .آیا زندان می تواند کار کند؟. استفان دوگوید معتقد است که هم منتقدان و هم مدافعان حبس، در تبدیل زندانی به موضوع و نه موضوع گفتمان، اشتباه کرده اند. منتقدان زندانیان را قربانی یک نهاد هیولا می‌دانند و مدافعان آن‌ها را افرادی اصلاح‌ناپذیر می‌بینند که فقط با اجبار یا دستکاری متقاعد شده‌اند.

دوگید با مرور زمینه‌های فلسفی و فرهنگی که منجر به ایده درمان شد، شروع می‌کند. مجرمان (علاوه بر جلوگیری از جرم و جنایت) از طریق درمان و حبس، ارائه تفسیرهای تاریخی متنوع از افلاطون و سقراط به زندانیان سابق. دو رویکرد غالب به اصلاحات مدرن نیز مورد بحث قرار می‌گیرند، یکی مبتنی بر جامعه‌شناسی و دیگری مبتنی بر روان‌شناسی - دومی مسئول ظهور رویکرد پزشکی اصلاحات در قرن بیستم است.

فروپاشی این مدل «پزشکی» (در دهه 1970) بود که امکاناتی را برای رویکردهای نوآورانه در پنولوژی ایجاد کرد و چهار مورد از این رویکردها تا حدودی مورد بررسی قرار می‌گیرند. دوگوید با تمرکز بر زندان‌ها با برنامه‌های آموزشی گسترده که توسط افرادی خارج از حوزه اصلاحات سازماندهی شده‌اند، توضیح می‌دهد که چگونه برنامه‌ها در کانادا، انگلستان، اسکاتلند و ایالات متحده تا حد زیادی به این دلیل موفقیت‌آمیز بوده‌اند که رابطه با دانشجویان زندانی حول مفاهیم رفتار متقابل ساخته شده است. احترام متقابل و توسعه فردی داده های تجربی حاصل از یک مطالعه پیگیری گسترده برنامه کانادایی به عنوان شواهدی از موفقیت بالقوه با استفاده از این نوع رویکردها ارائه شده است. اما در هر یک از این موارد، این برنامه‌ها، برنامه‌های دیگری مانند آنها، در نهایت توسط مقامات زندان خاتمه یافت. این کتاب با بررسی تنش بین سیستم های زندان و افراد خارجی که با برنامه های درون زندان درگیر هستند، به پایان می رسد. این سازمان مخالف ظهور مجدد یک مدل پزشکی جدید به نفع رویکردهای انسانی تر - و انسانی - برای تغییر و اصلاح فردی است.

برنده جایزه هارولد آدامز اینیس، که توسط فدراسیون کانادا برای علوم انسانی و اجتماعی

Can individuals be reformed or rehabilitated in the prison? A persistent body of work indicates that rehabilitation and/or reformation through incarceration is illusory. Exceptions, according to this view, are the result of accident, not design. For many practitioners in corrections systems, the incarceration of criminals is a .fact. and the task of prisons is to isolate, deter, and punish and only then, perhaps reform the criminal. In .Can Prison Work?. Stephen Duguid contends that both critics and defenders of incarceration have erred in making the prisoner the object rather than the subject of their discourse; the critics see prisoners as victims of a monstrous institution and the defenders view them as incorrigibles persuaded only by coercion or manipulation.

Duguid begins by reviewing the philosophical and cultural contexts that led to the idea of .curing. criminals (in addition to deterring crime) through treatment and incarceration, presenting diverse historical commentaries from Plato and Socrates to former inmates. The two dominant approaches to modern corrections are also discussed, the one based on sociology and the one based on psychology - the latter being seen as responsible for the rise in the twentieth century of a medicalized approach to corrections.

It was the collapse of this 'medical' model (in the 1970s) that created possibilities for innovative approaches in penology and four of these approaches are examined in some depth. Focusing on prisons with broadly conceived educational programs organized by people from outside the field of corrections, Duguid describes how programs in Canada, England, Scotland, and the United States were successful largely because the relationship with prisoner-students was built around notions of reciprocity, mutual respect, and individual development. Empirical data from an extensive follow-up study of the Canadian program is presented as evidence of the potential success using these kinds of approaches. In each of these cases, however, these programs, others like them, were eventually terminiated by prison authorities. The book concludes with the exploration of the tension between prison systems and outsiders engaged with programs within prisons. It argues against the re-emergence of a new medical model in favour of more humane - and human - approaches to individual change and reformation.

Winner of the Harold Adams Innis Prize, awarded by the Canadian Federation for the Humanities and Social Sciences