Camus and Sartre: The Story of a Friendship and the Quarrel that Ended It

تا به حال خواندن داستان کامل رابطه آلبر کامو و ژان پل سارتر غیرممکن بوده است. گسست دراماتیک آنها در اوج جنگ سرد، مانند خود آن درگیری، از کسانی که در پی آن گرفتار شده بودند، می خواست که به جای قدردانی از پیچیدگی تراژیک آن، طرفی بگیرند. اکنون، با استفاده از منابع جدید در دسترس، رونالد آرونسون اولین شرح کتابی از مشهورترین دوستی قرن بیستم و پایان آن را ارائه می دهد.

آلبرت کامو و ژان پل سارتر اولین بار در سال 1943، در زمان اشغال آلمان، با یکدیگر ملاقات کردند. فرانسه. آن دو به سرعت با هم دوست شدند. آنها از متحدان فکری و همچنین سیاسی، یک شبه پس از آزادی پاریس به شهرت رسیدند. به‌عنوان نمایشنامه‌نویس، رمان‌نویس، فیلسوف، روزنامه‌نگار و ویراستار، به نظر می‌رسید که این دو در همه جا و بر هر رسانه‌ای در فرانسه پس از جنگ فرمان می‌دادند. تنش‌های شرق و غرب بر دوستی آن‌ها فشار می‌آورد، با این حال، زیرا آنها در جهت‌های متضاد تکامل یافتند و بر سر فلسفه، مسئولیت‌های روشنفکران و انواع تغییرات سیاسی ضروری یا ممکن اختلاف نظر داشتند.

همانطور که کامو و سپس سارتر ردای سخنگوی عمومی را برای طرف خود انتخاب کردند، یک رویارویی تاریخی اجتناب ناپذیر به نظر می رسید. سارتر خشونت را به عنوان راهی برای تغییر پذیرفت و کامو به شدت با آن مخالفت کرد، که منجر به درگیری شدید و عمومی در سال 1952 شد. آنها دیگر هرگز صحبت نکردند، اگرچه تا زمان مرگ کامو در سال 1960 به مخالفت خود ادامه دادند.




آرونسون در گزارشی بسیار ظریف و متوازن، این داستان پرخاش‌کننده را شرح می‌دهد و در عین حال نشان می‌دهد که چگونه کامو و سارتر ابتدا در ارتباط با یکدیگر و سپس علیه یکدیگر رشد کردند و هرکدام مدت‌ها پس از وقفه، دیگری را در چشمان خود نگه داشتند. ترکیبی از زندگینامه و تاریخ فکری، شور فلسفی و سیاسی، کامو و سارتر هر کسی را که به این نویسندگان بزرگ یا مسائل تاریخی-جهانی که آنها را از هم پاشیده است، مجذوب خود خواهد کرد.

Until now it has been impossible to read the full story of the relationship between Albert Camus and Jean-Paul Sartre. Their dramatic rupture at the height of the Cold War, like that conflict itself, demanded those caught in its wake to take sides rather than to appreciate its tragic complexity. Now, using newly available sources, Ronald Aronson offers the first book-length account of the twentieth century's most famous friendship and its end.

Albert Camus and Jean-Paul Sartre first met in 1943, during the German occupation of France. The two became fast friends. Intellectual as well as political allies, they grew famous overnight after Paris was liberated. As playwrights, novelists, philosophers, journalists, and editors, the two seemed to be everywhere and in command of every medium in post-war France. East-West tensions would put a strain on their friendship, however, as they evolved in opposing directions and began to disagree over philosophy, the responsibilities of intellectuals, and what sorts of political changes were necessary or possible.

As Camus, then Sartre adopted the mantle of public spokesperson for his side, a historic showdown seemed inevitable. Sartre embraced violence as a path to change and Camus sharply opposed it, leading to a bitter and very public falling out in 1952. They never spoke again, although they continued to disagree, in code, until Camus's death in 1960.

In a remarkably nuanced and balanced account, Aronson chronicles this riveting story while demonstrating how Camus and Sartre developed first in connection with and then against each other, each keeping the other in his sights long after their break. Combining biography and intellectual history, philosophical and political passion, Camus and Sartre will fascinate anyone interested in these great writers or the world-historical issues that tore them apart.