Camp Life Is Paradise for Freddy: A Childhood in the Dutch East Indies, 1933–1946

«کودکان آنچه را که در آنجا هست می بینند و می شنوند. دیوید لوونتال در گذشته یک کشور خارجی است نوشت، بزرگسالان آنچه را که از آنها انتظار می رود می بینند و می شنوند و عمدتاً آنچه را که فکر می کنند باید به خاطر بسپارند به یاد می آورند. خاطرات دوران کودکی او در یک اردوگاه توقیف ژاپنی برای استعمارگران هلندی در هند شرقی در طول جنگ جهانی دوم.

وقتی این کتاب در سال 2007 در هلند منتشر شد، برای ادعای لنزینگ، اگر نگوییم جنجالی، بحث و جدل برانگیخت. زمان او در اردوگاه خلاصه‌ای از وحشت‌هایی که معمولاً با تجربه بازداشت هلندی مرتبط است، نبود. علیرغم استقبال خشمگینانه، روایت لنزینگ بیشتر از بسیاری از خاطرات اردوگاه با سابقه تاریخی اندک مطابقت دارد. به این ترتیب، کار لنزینگ افزوده‌ای قابل توجه به بحث‌های جاری در مورد سیاست حافظه و کمک‌های قدرتمند -اگر مناقشه‌برانگیز - است که روایت‌های ذهنی به تاریخ‌نگاری و میراث‌های گذشته می‌دهند.

لنزینگ به این موضوع اشاره می‌کند. جنبه ای از جنگ در اقیانوس آرام به ندرت در خارج از هلند مورد بحث قرار می گیرد و با تمرکز بر تجربیات مردم عادی، درک ما را از جنگ جهانی دوم به طور کلی گسترش می دهد. گزارش فشرده و با جزئیات زیبای او برای دانشجویان مقطع کارشناسی و عموم خوانندگان قابل دسترسی خواهد بود و همراه با مقدمه ویلیام اچ. فردریک، کمک قابل توجهی به ادبیات مربوط به جنگ جهانی دوم، تجربه استعماری هلند، تاریخ کودکی، و تاریخ آسیای جنوب شرقی.

“Children see and hear what is there; adults see and hear what they are expected to and mainly remember what they think they ought to remember,” David Lowenthal wrote in The Past Is a Foreign Country. It is on this fraught foundation that Fred Lanzing builds this memoir of his childhood in a Japanese internment camp for Dutch colonialists in the East Indies during the World War II.

When published in the Netherlands in 2007, the book triggered controversy, if not vitriol, for Lanzing’s assertion that his time in the camp was not the compendium of horrors commonly associated with the Dutch internment experience. Despite the angry reception, Lanzing’s account corresponds more closely with the scant historical record than do most camp memoirs. In this way, Lanzing’s work is a substantial addition to ongoing discussions of the politics of memory and the powerful—if contentious—contributions that subjective accounts make to historiography and to the legacies of the past.

Lanzing relates an aspect of the war in the Pacific seldom discussed outside the Netherlands and, by focusing on the experiences of ordinary people, expands our understanding of World War II in general. His compact, beautifully detailed account will be accessible to undergraduate students and a general readership and, together with the introduction by William H. Frederick, is a significant contribution to literature on World War II, the Dutch colonial experience, the history of childhood, and Southeast Asian history.