Calculated Values: Finance, Politics, and the Quantitative Age [Chapter 3 only]

فرهنگ سیاسی مدرن دارای ایمان عمیقی به قدرت اعداد برای یافتن پاسخ، حل و فصل اختلافات و توضیح چگونگی کارکرد جهان است. چه در ارزیابی روندهای اقتصادی، چه اندازه گیری موفقیت نهادها، و یا افترا زدن به افکار عمومی، به ما گفته می شود که اعداد دروغ نمی گویند. اما اعداد همیشه چندان مورد احترام نبوده اند. ارزش‌های محاسبه‌شده نشان می‌دهد که چگونه اعداد برای اولین بار در یک کشور، بریتانیای کبیر، قدرت عمومی گسترده‌ای کسب کردند.

در قرن هفدهم، استدلال عددی وزن خاصی در زندگی سیاسی نداشت. محاسبات پیچیده اغلب با سوء ظن تلقی می شد و به عنوان استان باریک دریانوردان، حسابداران و اخترشناسان دیده می شد، نه آقایان. این در دهه‌های پس از انقلاب شکوهمند 1688 تغییر کرد. ویلیام درینگر استدلال می‌کند که اگرچه اشتیاق کمی جدید بریتانیایی‌ها با پیشرفت‌های عمده در علوم طبیعی، سرمایه‌داری مالی و قدرت دولت بریتانیا همزمان بود، اما نتیجه‌ی خودکار آن تحولات نبود. بلکه محصول سیاست بود - سیاست زشت، متخاصم و حزبی. از بحث های پارلمانی گرفته تا جزوه های ارزان قیمت، اختلافات بر سر مالیات، تجارت و بدهی های ملی به طور فزاینده ای از طریق محاسبات انجام می شد. برخی از مهم‌ترین لحظات سیاسی دوران، مانند اتحادیه انگلستان و اسکاتلند در سال 1707 و حباب دریای جنوبی در سال 1720، به درگیری‌های محاسباتی تبدیل شدند. همانطور که یکی از ماشین‌حساب‌ها در سال 1727 نوشت، "حقایق و ارقام سرسخت‌ترین شواهد هستند." با این حال، اقتدار اعداد نه از تلاش برای یافتن حقایق عینی که فراتر از سیاست است، بلکه از آشفتگی خود سیاست ناشی شد.

Modern political culture features a deep-seated faith in the power of numbers to find answers, settle disputes, and explain how the world works. Whether evaluating economic trends, measuring the success of institutions, or divining public opinion, we are told that numbers don’t lie. But numbers have not always been so revered. Calculated Values traces how numbers first gained widespread public authority in one nation, Great Britain.

Into the seventeenth century, numerical reasoning bore no special weight in political life. Complex calculations were often regarded with suspicion, seen as the narrow province of navigators, bookkeepers, and astrologers, not gentlemen. This changed in the decades following the Glorious Revolution of 1688. Though Britons’ new quantitative enthusiasm coincided with major advances in natural science, financial capitalism, and the power of the British state, it was no automatic consequence of those developments, William Deringer argues. Rather, it was a product of politics―ugly, antagonistic, partisan politics. From parliamentary debates to cheap pamphlets, disputes over taxes, trade, and national debt were increasingly conducted through calculations. Some of the era’s most pivotal political moments, like the 1707 Union of England and Scotland and the 1720 South Sea Bubble, turned upon calculative conflicts.

As Britons learned to fight by the numbers, they came to believe, as one calculator wrote in 1727, that “facts and figures are the most stubborn evidences.” Yet the authority of numbers arose not from efforts to find objective truths that transcended politics, but from the turmoil of politics itself.