Bullets Not Ballots: Success in Counterinsurgency Warfare

در گلوله‌ها نه برگه‌های رأی، ژاکلین ال. هیزلتون این ادعا را به چالش می‌کشد که به دست آوردن \"قلب‌ها و ذهن‌ها\" حیاتی است. به کمپین های موفق ضد شورش. حکمرانی خوب، این حکمت متعارف وجود دارد، حمایت مردمی دولت تحت محاصره را به دست می آورد، حمایت از شورش را انکار می کند و پیروزی نظامی را ممکن می سازد. هیزلتون استدلال می کند که موفقیت های عمده ضد شورش پس از جنگ جهانی دوم نه از طریق اصلاحات دموکراتیک، بلکه از طریق استفاده از نیروی نظامی علیه غیرنظامیان و همکاری نخبگان رقیب حاصل شده است.

هیزلتون تحلیل های جدیدی از پنج مورد تاریخی ارائه می دهد. اغلب به عنوان نمونه هایی از اثربخشی حکمرانی خوب در پایان دادن به شورش ها - وضعیت اضطراری مالایا، جنگ داخلی یونان، شورش هاک در فیلیپین، شورش ظفار در عمان، و جنگ داخلی سالوادور - برای نشان دادن اینکه، اگرچه ناخوشایند، ذکر می شود. واقعاً سرکوب و رشوه دهی وحشیانه بود که هر درگیری را به پایان رساند. با نشان دادن نحوه عملکرد اجبار در درگیری های درون دولتی، گلوله ها نه برگه های رأی روشن می کند که چه جامعه بین المللی تصمیم بگیرد که این هزینه های انسانی، اخلاقی و مادی قابل قبول است یا نه، سیاست گذاری مسئولانه مستلزم شناخت مؤلفه های واقعی موفقیت ضد شورش است. - و نفوذ محدودی که قدرت های خارجی بر تاکتیک های نخبگان ضد شورش دارند.

In Bullets Not Ballots, Jacqueline L. Hazelton challenges the claim that winning "hearts and minds" is critical to successful counterinsurgency campaigns. Good governance, this conventional wisdom holds, gains the besieged government popular support, denies support to the insurgency, and makes military victory possible. Hazelton argues that major counterinsurgent successes since World War II have resulted not through democratic reforms but rather through the use of military force against civilians and the co-optation of rival elites.

Hazelton offers new analyses of five historical cases frequently held up as examples of the effectiveness of good governance in ending rebellions―the Malayan Emergency, the Greek Civil War, the Huk Rebellion in the Philippines, the Dhofar rebellion in Oman, and the Salvadoran Civil War―to show that, although unpalatable, it was really brutal repression and bribery that brought each conflict to an end. By showing how compellence works in intrastate conflicts, Bullets Not Ballots makes clear that whether or not the international community decides these human, moral, and material costs are acceptable, responsible policymaking requires recognizing the actual components of counterinsurgent success―and the limited influence that external powers have over the tactics of counterinsurgent elites.