Building a Religious Empire: Tibetan Buddhism, Bureaucracy, and the Rise of the Gelukpa (Encounters with Asia)

اکثریت قریب به اتفاق صومعه‌ها در تبت و تقریباً همه صومعه‌های مغولستان متعلق به مکتب گلوک بودیسم تبتی است که بیشتر از طریق سر نمادین آن، دالایی لاما، شناخته می‌شود. از نظر تاریخی، این صومعه‌ها از بزرگ‌ترین صومعه‌های جهان بودند و حتی امروزه نیز در برخی از صومعه‌های گلوک، هزاران راهب، هم در تبت و هم در تبعید در هند، نگهداری می‌شوند. در ساختن یک امپراتوری مذهبی، برنتون سالیوان گسترش و تحکیم قدرت مدرسه را در امتداد مرز با چین و مغولستان از اواسط قرن هفدهم تا اواسط قرن هجدهم بررسی می کند تا چگونگی شکل گیری ظهور آن به سلطه را ترسیم کند.

بر خلاف رویه در سایر مکاتب بودایی تبتی، لاماهای گلوک تلاش فوق‌العاده‌ای را صرف ایجاد چارچوب‌های نهادی کردند که در آن جنبه‌های روزمره زندگی رهبانی، مانند فلسفه‌پردازی، مراقبه، یا انجام مناسک ، صورت گرفت. در انجام این کار، لاماها از تکنیک‌های اداری معمولاً مرتبط با دولت‌سازی استفاده کردند - استانداردسازی، ثبت سوابق، سربازگیری مردان جوان، و تمرکز نیروی انسانی در هسته‌های مرکزی، از جمله - و از این طریق نام "مقام لاما" را کسب کردند. \" یا \"بوروکرات بودایی.\"

استقرار این تکنیک‌های بوروکراتیک برای گسترش \"چتر آزادی‌بخش\" گلوک بر تعداد فزاینده‌ای از زمین‌ها و مردم، سالیوان را به توصیف نتیجه این پروژه گلوک سوق می‌دهد. به عنوان یک «امپراتوری مذهبی». سالیوان استدلال می‌کند که امتیاز لاماهای گلوک از مؤسسه رهبانی، هویت مذهبی مشترکی را تقویت کرد که آن را از جناح‌گرایی جدا کرد و به پروژه تغییر دین، تسخیر و گسترش گلوک مشروعیت بخشید. در نهایت، این سیستم موفق به ایجاد یک شبکه نسبتاً یکنواخت و مقاوم از هزاران صومعه از نپال تا دریاچه بایکال، از پکن تا دریای خزر شد.

The vast majority of monasteries in Tibet and nearly all of the monasteries in Mongolia belong to the Geluk school of Tibetan Buddhism, best known through its symbolic head, the Dalai Lama. Historically, these monasteries were some of the largest in the world, and even today some Geluk monasteries house thousands of monks, both in Tibet and in exile in India. In Building a Religious Empire, Brenton Sullivan examines the school's expansion and consolidation of power along the frontier with China and Mongolia from the mid-seventeenth through the mid-eighteenth centuries to chart how its rise to dominance took shape.

In contrast to the practice in other schools of Tibetan Buddhism, Geluk lamas devoted an extraordinary amount of effort to establishing the institutional frameworks within which everyday aspects of monastic life, such as philosophizing, meditating, or conducting rituals, took place. In doing so, the lamas drew on administrative techniques usually associated with state-making―standardization, record-keeping, the conscription of young males, and the concentration of manpower in central cores, among others―thereby earning the moniker "lama official," or "Buddhist bureaucrat."

The deployment of these bureaucratic techniques to extend the Geluk "liberating umbrella" over increasing numbers of lands and peoples leads Sullivan to describe the result of this Geluk project as a "religious empire." The Geluk lamas' privileging of the monastic institution, Sullivan argues, fostered a common religious identity that insulated it from factionalism and provided legitimacy to the Geluk project of conversion, conquest, and expansion. Ultimately, this system succeeded in establishing a relatively uniform and resilient network of thousands of monasteries stretching from Nepal to Lake Baikal, from Beijing to the Caspian Sea.