Buckminster Fuller’s World Game and Its Legacy

این کتاب بازی جهانی R. Buckminster Fuller و بازی‌های جهانی مشابه در گذشته و حال را مطالعه می‌کند.

در سال 1964 توسط فولر پیشنهاد شد و برای اولین بار در کالج ها و دانشگاه ها در سراسر آمریکای شمالی در زمان بحران زیست محیطی فزاینده بازی شد، بازی جهانی تلاش کرد تا تجزیه و تحلیل داده ها، مدل سازی سیستم ها، سناریو سازی، فناوری رایانه و اطلاعات را تغییر دهد. طراحی برای اهداف برابرتر برای رفع نیازهای انسان. این بازیکنان را به چالش می‌کشید تا منابع سیاره‌ای محدود را به طور عادلانه‌تر توزیع کنند تا «جهان کار کند». بازی جهانی که به همان اندازه مورد انتقاد و ستایش قرار گرفته است، در قالب‌های مختلفی تکامل یافته است و امروز در راستای بحث‌های مربوط به سرپرستی سیاره‌ای، گیمیفیکیشن، مدیریت داده‌ها و کسری دموکراتیک ادامه دارد. این کتاب با تمرکز بر معماری، طراحی و گیم پلی بازی جهانی، دوباره به نحوه انجام بازی جهانی می پردازد. با نگاهی به گذشته، بازی جهانی ممکن است ساده لوحانه، اتوپیایی یا تکنوکراتیک به نظر برسد، اما ما مشکلات آن را به اشتراک می گذاریم، اگر نه لزوما راه حل های آن.

چنین مطالعه‌ای برای محققانی که در زمینه‌های تاریخ هنر، تاریخ طراحی، مطالعات بازی، مطالعات رسانه‌ای، معماری و علوم انسانی محیط‌زیست کار می‌کنند، مورد علاقه خواهد بود.

This book studies R. Buckminster Fuller’s World Game and similar world games, past and present.

Proposed by Fuller in 1964 and first played in colleges and universities across North America at a time of growing ecological crisis, the World Game attempted to turn data analysis, systems modelling, scenario building, computer technology, and information design to more egalitarian ends to meet human needs. It challenged players to redistribute finite planetary resources more equitably, to ‘make the world work’. Criticised and lauded in equal measure, the World Game has evolved through several formats and continues today in correspondence with debates on planetary stewardship, gamification, data management, and the democratic deficit. This book looks again at how the World Game has been played, focusing on its architecture, design, and gameplay. With hindsight, the World Game might appear naïve, utopian, or technocratic, but we share its problems, if not necessarily its solutions.

Such a study will be of interest to scholars working in art history, design history, game studies, media studies, architecture, and the environmental humanities.