Born to Battle: Grant and Forrest--Shiloh, Vicksburg, and Chattanooga

Born to Battle تئاتر پیچیده و تعیین کننده غربی جنگ داخلی را از طریق بهره برداری از بزرگ ترین چهره های آن، اولیسس گرانت و ناتان بدفورد فارست بررسی می کند. این دو غول متضاد در برخی از حماسی‌ترین مبارزات جنگ، که از شیلو شروع شد و در نبردهای پریویل، ویکسبورگ، چیکاماوگا و چاتانوگا ادامه یافت، به میدان آمدند که در آن اتحادیه به آرامی اما مطمئناً کنفدراسیون غربی را تقسیم می‌کرد و زمینه را فراهم می‌کرد. آخرین رویارویی‌های درگیری خونین و طولانی مدت.

گرانت به‌عنوان مسؤول‌ترین فرد برای پیروزی در جنگ برای اتحادیه، فارست به‌عنوان ترسناک‌ترین مدافع کنفدراسیون در غرب شناخته می‌شود. هر دو مرد به لطف حیله گری و درخشش نظامی خود و علیرغم گذشته های شطرنجی خود، در سلسله مراتب خود ارتقا یافته بودند. گرانت و فارست هر دو افسرانی متولد پایین‌تر بودند که برای غلبه بر شهرت خاص و مشکوک تلاش می‌کردند (فارست به عنوان یک روستایی نیمه‌سواد و گرانت به عنوان یک مست مست). با گذشت زمان، هر یک به دلیل هوش، تدبیر و ظرافت خود شهرت یافتند. در واقع، همانطور که هرست نشان می‌دهد، آشنایی آنها با سختی‌ها به هر دو مرد ذهنیتی در مقابل دیوار داد که در نهایت موفقیت آنها را هم در میدان جنگ و هم در خارج از آن تعیین می‌کند.

با پیروزی اتحادیه در فورت دانلسون تنسی آغاز شد. در فوریه 1862 (زمانی که گرانت بزرگترین نیرویی را که تا به حال در خاک آمریکا اسیر شده بود به اتحادیه تحویل داد و شهرت خود را بازسازی کرد و به خود لقب «اعطای تسلیم بدون قید و شرط» را داد)، هرست هر دو مرد را در کمپین‌های بیست ماه آینده دنبال می‌کند و نشان می‌دهد که چقدر این وضعیت بحرانی است. دوره و این دو رهبر بی نظیر مسیر جنگ را تغییر خواهند داد. بارها و بارها، تاکتیک‌های سخت‌گیرانه گرانت نیروهای فدرال را از تصمیم‌های فاجعه‌بار فرماندهان همکارش که به نظر می‌رسید قادر به فکر کردن خارج از کتاب وست پوینت نیستند، نجات داد. همان‌طور که اغلب اوقات، خوی تند و حیله‌گر و دانش مرزی فارست، دشمنان فدرال او را غافلگیر می‌کند و به او اجازه می‌دهد تا از طرف کنفدراسیون، پیروزی‌های شگفت‌انگیزی را کسب کند. اما همانطور که گرانت در طول این بیست ماه به سمت جنوب و شرق فشار آورد و نیروهای کنفدراسیون را در سنگرهای مهمی مانند کورنت، ویکزبورگ (جبل الطارق می سی سی پی) و چاتانوگا هدایت کرد، تفاوت های سیستمی بین شمال و جنوب آشکار شد. اتحادیه فراگیرتر و شایسته سالارتر به گرانت اجازه داد تا وارد سالن تصمیم گیری ارتش شود، در حالی که فرماندهی عالی کنفدراسیون که با افتخار اشراف داشت، فارست را از مشارکت در نظرات خود منع کرد. همانطور که هرست به وضوح نشان می دهد، این نابرابری بر نتیجه جنگ تأثیر گذاشته و احتمالاً دیکته شده است. فارست که کاملاً از مافوق منفور خود و ناکامی آنها در نجات ایالت زادگاهش تنسی از چنگ اتحادیه منزجر شده بود، در نهایت درخواست انتقال به تئاتر پشت آب های جنگ را کرد. در مقابل، گرانت فرماندهی کل ارتش اتحادیه را به دنبال عملکرد خیره کننده سربازانش در چاتانوگا به دست آورد و در ادامه، شمال را به پیروزی بر نیروهای ژنرال استثنایی جنوبی دیگر: رابرت ای لی هدایت کرد.

کاملاً داستان آمریکایی درباره طبقه، شایستگی و نقش آنها در یکی از شکل‌گیرترین جنگ‌های تاریخ کشور، متولد برای نبرد روایتی پرشور از دو رهبر رویایی جنگ داخلی و فرهنگ‌های متضادی را ارائه می‌دهد که در آن جنگیدند. برخی موارد، کاملاً کنایه آمیزبرای محافظت. هرست نشان می دهد که چگونه گرانت و فارست فضایل افسانه ای طبقه کارگر آمریکا را به میدان جنگ آوردند: سخت کوشی، نبوغ، و عزم شدید. پیشینه هر مرد به پیروزی او در میدان نبرد کمک کرد، اما روشن فکری فرماندهان همکار او به همان اندازه مهم بود. وقتی شمال گرانت را در آغوش گرفت، یک مدافع سرسخت به دست آورد. زمانی که جنوب فارست را رد کرد، برعکس، سرنوشت آن را رقم زد.

Born to Battle examines the Civil War’s complex and decisive western theater through the exploits of its greatest figures, Ulysses S. Grant and Nathan Bedford Forrest. These two opposing giants squared off in some of the most epic campaigns of the war, starting at Shiloh and continuing through Perryville, Vicksburg, Chickamauga, and Chattanooga—battles in which the Union would slowly but surely divide the western Confederacy, setting the stage for the final showdowns of the bloody, protracted conflict.

Grant is widely regarded as the man most responsible for winning the war for the Union, Forrest as the Confederacy’s most fearsome defender in the West. Both men had risen through their respective hierarchies thanks to their cunning and military brilliance, and despite their checkered pasts. Grant and Forrest were both “lower”-born officers who struggled to overcome particular, dubious reputations (Forrest’s as a semi-literate rustic and Grant’s as a doltish drunkard). In time, however each became renowned for his intelligence, resourcefulness, and grit. Indeed, as Hurst shows, their familiarity with hardship gave both men a back-against-the-wall mindset that would ultimately determine their success—both on the battlefield, and off it.

Beginning with the Union victory at Tennessee’s Fort Donelson in February 1862 (when Grant handed the Union the largest force ever captured on American soil, refurbishing his reputation and earning himself the nickname “Unconditional Surrender Grant”), Hurst follows both men through the campaigns of the next twenty months, showing how this critical period—and these two unequaled leaders—would change the course of the war. Again and again, Grant’s hardscrabble tactics saved Federal forces from the disastrous decisions of his fellow commanders, who seemed unable to think outside of the West Point playbook. Just as often, Forrest’s hot temper and wily, frontier know-how would surprise his Federal adversaries and allow him to claim astonishing victories on behalf of the Confederacy. But as Grant pressed south and east over the course of these twenty months, routing Confederate forces at such critical strongholds as Corinth, Vicksburg (“Gibraltar of the Mississippi”), and Chattanooga, the systemic differences between the North and South began to tell. The more inclusive, meritocratic Union allowed Grant to enter into the military’s halls of decision, whereas the proudly aristocratic Confederate high command barred Forrest from contributing his input. As Hurst vividly demonstrates, that disparity affected, and possibly dictated, the war’s outcome. Thoroughly disgusted with his disdainful superiors and their failure to save his home state of Tennessee from the clutches of the Union, Forrest eventually requested a transfer to a backwater theater of the war. Grant, by contrast, won command of the entire Union army following his troops’ stunning performance at Chattanooga, and would go on to lead the North to victory over the forces of another exceptional Southern general: Robert E. Lee.

An utterly American tale about class, merit, and their role in one of the most formative wars in the nation’s history, Born to Battle offers an impassioned account of two visionary Civil War leaders and the clashing cultures they fought—in some cases, quite ironically—to protect. Hurst shows how Grant and Forrest brought to the battlefield the fabled virtues of the American working-class: hard work, ingenuity, and intense determination. Each man’s background contributed to his triumphs on the battlefield, but the open-mindedness of his fellow commanders proved just as important. When the North embraced Grant, it won a stalwart defender. When the South rejected Forrest, by contrast, it sealed its fate.