Blood Cell Biochemistry: Hematopoiesis and Gene Therapy

از زمانی که اولین مفاهیم ژن درمانی فرموله شد، سیستم خونساز طبیعی ترین بافت هدف اولیه برای دستکاری ژنتیکی در نظر گرفته شده است. دلایل این امر شامل این واقعیت است که تعداد بسیار زیادی از اختلالات ارثی (از جمله برخی از شایع ترین اختلالات، مانند هموگلوبینوپاتی ها) اختلالات سیستم خونساز هستند و تجربه زیاد در بیولوژی پیوند خونساز. نتیجه این امر منجر به اولین کارآزمایی بالینی ژن درمانی در سال 1989 شد، که در آن دو کودک مبتلا به کمبود شدید سیستم ایمنی ترکیبی (ADA-SCID) با سلول های T بیان کننده آدنوزین دآمیناز (آنزیم معیوب در بیماران مبتلا به این اختلال) پیوند شدند. . موفقیت نسبی این درمان ممکن است دلیل خوش بینی بی مورد در میان کسانی باشد که سایر درمان های ژن درمانی را در سیستم خونساز پیشنهاد می کنند، و از آن زمان مشخص شده است که تعدادی از مشکلات فنی و بیولوژیکی وجود دارد که باید قبل از تبدیل شدن ژن درمانی خونساز به یک روش اصلی درمانی غلبه کرد. استراتژی فصل‌های این کتاب نیاز به ژن‌درمانی در سیستم خون‌ساز را ارزیابی می‌کند، در مورد اینکه چگونه می‌توان انتقال و بیان ژن کارآمد را در سلول‌های هدف به دست آورد، موارد دشواری را برجسته می‌کند و تعدادی از کاربردهای بالقوه ژن‌درمانی را بررسی می‌کند. رویکرد. کتاب با فصلی توسط تستا و همکارانش آغاز می‌شود که در مورد منابع مختلف سلول‌های خونساز برای پیوند و ژن درمانی بحث می‌کند.

Since the first concepts of gene therapy were formulated, the hemopoietic system has been considered the most natural first target tissue for genetic manipulation. The reasons for this include the fact that a very large number of inherited disorders (including some of the most common disorders, such as the hemoglobinopathies) are disorders of the hemopoietic system, and the large amount of experience in hematopoietic transplantation biology. The consequence of this resulted in the first clinical trial of gene therapy in 1989, where two children suffering from severe combined immune deficiency (ADA-SCID) were transplanted with T-cells express­ ing adenosine deaminase (the defective enzyme in patients with this disorder). The partial success of this treatment was perhaps responsible for undue optimism among those proposing other gene therapy treatments within the hematopoietic system, and it has since become clear that there are a number of technical and biological difficulties to overcome before hematopoietic gene therapy becomes a mainstream therapeutic strategy. The chapters in this book evaluate the need for gene therapy in the hematopoietic system, discuss how efficient gene transfer and expression can be achieved in the target cells, highlight areas of difficulty to be addressed, and examine a number of potential applications of the gene therapy approach. The book begins with a chapter by Testa and colleagues, discussing the various sources of hematopoietic cells for both transplantation and gene therapy.