Birth of the Intellectuals, 1880-1900

«روشنفکران» دقیقاً چه کسانی هستند؟ امروزه این اصطلاح به قدری مورد استفاده قرار می گیرد که فراموش می کنیم این یک اختراع اخیر است که مربوط به اواخر قرن نوزدهم است.

در تولد روشنفکران، مورخ و جامعه شناس مشهور کریستف چارل نشان می دهد که اصطلاح «روشنفکران» برای اولین بار در زمان ماجرای دریفوس ظاهر شد، و نئولوژیسم در اصل به معنای پیشاهنگ فرهنگی و سیاسی بود که جرأت به چالش کشیدن وضعیت موجود را داشت. با این حال، این کلمه که انتظار می رفت پس از از بین رفتن بحران سیاسی ناپدید شود، به نوعی دوام آورده است. گاهی اوقات یک گروه اجتماعی را توصیف می کند، و در برخی مواقع شیوه ای برای دیدن جهان اجتماعی از منظر ارزش های جهانی است که سلسله مراتب تثبیت شده را به چالش می کشد. دوره به گذشته محو شده بود؟ برای پاسخ به این سؤال، باید نشان داد که چگونه بحران بازنمایی‌های قدیمی، گسترش بی‌سابقه حرفه‌های روشنفکری و خلاء ناشی از زوال طبقه حاکم سنتی، شرایط مساعدی را برای تأیید جمعی «روشنفکران» ایجاد کرد. این همچنین توضیح می دهد که چرا آوانگاردهای ادبی یا آکادمیک که به طور سنتی تمایلی به درگیر شدن نداشتند، به تدریج خود را با فعالان سیاسی آشتی دادند و راه های جدیدی برای مداخله در عرصه قدرت خارج از کانال های سیاسی سنتی ایجاد کردند.

از طریق بازخوانی دقیق چارل در طومارهای مربوط به ماجرای دریفوس، تفسیری رادیکال از این لحظه حیاتی تاریخ اروپا ارائه می‌کند و مدل جدیدی را برای درک روش‌هایی که روشنفکران عمومی در فرانسه، آلمان، بریتانیا و ایالات متحده از آن زمان تاکنون به سیاست پرداخته‌اند، ایجاد می‌کند. /p>

Who exactly are the ‘intellectuals’? This term is so widely used today that we forget that it is a recent invention, dating from the late nineteenth century.

In Birth of the Intellectuals, the renowned historian and sociologist Christophe Charle shows that the term ‘intellectuals’ first appeared at the time of the Dreyfus Affair, and the neologism originally signified a cultural and political vanguard who dared to challenge the status quo. Yet the word, expected to disappear once the political crisis had dissolved, has somehow endured. At times it describes a social group, and at others a way of seeing the social world from the perspective of universal values that challenges established hierarchies.

But why did intellectuals survive when the events that gave rise to this term had faded into the past? To answer this question, it is necessary to show how the crisis of the old representations, the unprecedented expansion of the intellectual professions and the vacuum left by the decline of the traditional ruling class created favourable conditions for the collective affirmation of ‘intellectuals’. This also explains why the literary or academic avant garde traditionally reluctant to engage gradually reconciled themselves with political activists and developed new ways to intervene in the field of power outside of traditional political channels.

Through a careful rereading of the petitions surrounding the Dreyfus Affair, Charle offers a radical reinterpretation of this crucial moment of European history and develops a new model for understanding the ways in which public intellectuals in France, Germany, Britain, and the United States have addressed politics ever since.