BipolART: Art and Bipolar Disorder: A Personal Perspective

این جلد بسیار شخصی که با صداقت خلع سلاح توسط یک بیمار طولانی مدت از اختلال دوقطبی، با بیش از نیم قرن تجربه مداخله و درمان نوشته شده است، اثربخشی یک روش درمانی برای بیماری روانی را نشان می دهد که جایگاه زیادی در این زمینه به دست آورده است. دو دهه گذشته: هنر نویسنده از سال 1998 شروع به استفاده از هنر و به ویژه ابله سازی به عنوان راهی برای بیرونی کردن احساسات خود کرد. رسا بودن، در دسترس بودن و کارآیی انرژی آن به طور ایده‌آل با کاتاتونیایی که او در طول دوره‌های افسردگی تجربه کرد، که از ویژگی‌های اختلال دوقطبی است، مناسب بود، در حالی که با از بین رفتن روحیه‌های ضعیف و افزایش انرژی او، کارهای بلندپروازانه‌تر و مفصل‌تری را تکمیل کرد. آثار ویتلی علاوه بر اینکه بسیار التقاطی است، بینش و مداخله درمانی را در مورد وضعیتش به او ارائه کرده است، که زمانی بسیار ناتوان کننده و تابو تلقی می شد، اما اکنون که مبتلایان مشهوری مانند استفن فرای تجربیات خود را از این بیماری بازگو کرده اند، بسیار پذیرفته شده است. . پس از توضیح ابتدایی در مورد نحوه تولید تصاویر، جلد یک «گالری» از آثار انتخاب شده را بازتولید می‌کند و سپس پایانی گسترده را ارائه می‌کند که ارتباط هنر با این اختلال و همچنین ارزیابی نویسنده از چگونگی هر تلاش برای بیان بصری خود را تحلیل می‌کند. برای او یک مداخله درمانی بود. ویتلی، زیست‌شناس سلولی که از حرفه‌ای کامل در تحقیقات سرطان لذت برده است، هیچ آموزش رسمی در زمینه هنر ندیده است، با این حال تصاویر ترسناک او، که بسیاری از آنها شبیه شکل‌های زندگی هستند، با تفسیر ادراکی و خودآگاه او زنده می‌شوند. این کتاب برای روانشناسان و روانپزشکان در میان حرفه پزشکی و همچنین افرادی که از هر شکلی از اختلال دوقطبی رنج می برند، به هر شدتی که باشد، جالب خواهد بود.

Written with disarming honesty by a long-term sufferer of bipolar disorder, with more than half a century’s experience of intervention and treatment, this highly personal volume traces the effectiveness of a therapy modality for mental illness that has gained much ground in the past two decades: art. The author began to use art, and in particular doodling, from 1998 as a way of externalizing his feelings. Its expressiveness, accessibility and energy-efficiency was ideally suited to the catatonia he experienced during the bouts of depression that are a feature of bipolar disorder, while as the low moods lifted and his energy surged, he completed more ambitious and elaborate works. As well as being highly eclectic, Wheatley’s assembled oeuvre has afforded him both insights and therapeutic intervention into his condition, once deemed highly debilitating and taboo, but much more socially accepted now that well known sufferers such as Stephen Fry have recounted their experiences of the condition. After an opening account of how the images were generated, the volume reproduces a ‘gallery’ of selected work, and then offers an extended epilogue analyzing the art’s connections with the disorder as well as the author’s assessment of how each attempt at visual self-expression was, for him, a therapeutic intervention. Wheatley, a cell biologist who has enjoyed a full career in cancer research, has had no formal training in art, yet his haunting pictures, many of them resembling life forms, are brought to life by his perceptive, self-aware commentary. This book will be of interest to psychologists and psychiatrists among the wider medical profession as well as people suffering from any form of bipolar disorder whatever the severity.