دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
دانلود کتاب Biblia Nueva Traducción Viviente
دانلود کتاب ترجمه زنده جدید کتاب مقدس
مشخصات کتاب
Biblia Nueva Traducción Viviente
ویرایش:
نویسندگان: Anónimo
سری:
ناشر: ePubLibre
سال نشر: 2010
تعداد صفحات:
زبان: Spanish
فرمت فایل : EPUB (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 2 Mb
قیمت کتاب (تومان) : 43,000
در صورت تبدیل فایل کتاب Biblia Nueva Traducción Viviente به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب ترجمه زنده جدید کتاب مقدس نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
توضیحاتی در مورد کتاب ترجمه زنده جدید کتاب مقدس
کتاب مقدس مجموعه ای از متون است که در ابتدا اسناد جداگانه ای بودند (به نام "کتاب") که ابتدا به زبان های عبری، آرامی و یونانی در مدت زمان طولانی نوشته شد، سپس گرد هم آمدند تا Tanach (عهد عتیق برای مسیحیان) را تشکیل دهند و سپس عهد جدید هر دو عهد کتاب مقدس مسیحی را تشکیل می دهند. به خودی خود، متونی که کتاب مقدس را تشکیل می دهند در طول تقریباً 1000 سال (بین 900 سال قبل از میلاد تا 100 پس از میلاد) نوشته شده اند. قدیمی ترین متون در کتاب قضات ("سرود دبورا") و در منابع به اصطلاح "E" (سنت الوهیستی) و "J" (سنت یهویی) تورات (به نام پنج کتاب مقدس) یافت می شود. مسیحیان) که مربوط به زمان دو پادشاهی (قرن 10 تا 8 قبل از میلاد) است. قدیمی ترین کتاب کامل، کتاب هوشع نیز مربوط به همین دوره است. قوم یهود کتاب مقدس را با تناج یکی می دانند و تحت هیچ شرایطی با اصطلاح عهد عتیق موافقت نمی کنند و اعتبار به اصطلاح عهد جدید را نمی پذیرند و تنها تناج را به عنوان متن مقدس می شناسند. قانون انجیل که امروزه می دانیم توسط کلیسای کاتولیک، تحت فرمانروایی قدیس داماس اول، در شورای رم در سال 382 تأیید شد، و این نسخه ای است که ژروم از استریدون آن را به لاتین ترجمه کرده است. قانون مذکور از 73 کتاب تشکیل شده است: 46 کتاب تشکیل دهنده به اصطلاح عهد عتیق، از جمله 7 کتاب که در حال حاضر تثنیه نامیده می شود (توبیت، جودیت، اول مکابیان، مکابیان دوم، حکمت، کلیسا و باروخ) - که توسط یهودیان و پروتستان ها مورد اعتراض قرار گرفته است. و 27 عهد جدید. در شورای کرگدن در سال 393 تأیید شد و در شوراهای سوم کارتاژ در سال 397 و چهارم کارتاژ در سال 419 به تصویب رسید. هنگامی که توسط اصلاح‌طلبان پروتستان به چالش کشیده شد، قانون کاتولیک دوباره توسط اصلاح‌طلبان تأیید شد. فرمان در چهارمین جلسه شورای ترنت در 8 آوریل 1546. هیچ یک از این تصمیمات توسط بسیاری از پروتستان هایی که از قرن شانزدهم ظهور کردند، و همچنین فرقه های مختلف مرتبط با پروتستانیسم که از قرن نوزدهم به وجود آمدند، به رسمیت شناخته نشد یا پذیرفته نشد. قانون انجیل های مسیحی ارتدکس حتی گسترده تر از قانون انجیل کاتولیک رومی است، از جمله مزمور 151، دعای منسی، کتاب سوم عزرا، و کتاب سوم مکابیان. علاوه بر اینها، کتاب چهارم عزرا و کتاب چهارم مکابیان نیز به عنوان ضمیمه های بسیاری از نسخه ها و نسخه های مهم کتاب مقدس ارتدکس مسیحی ظاهر می شوند. عهد عتیق عمدتاً تاریخ عبرانیان و عهد جدید زندگی، مرگ و رستاخیز عیسی، پیام او و تاریخ اولین مسیحیان را روایت می کند. عهد جدید به زبان یونانی کوئینه نوشته شده است. مکرراً عهد عتیق را از نسخه هفتاد، ترجمه یونانی عهد عتیق که در اسکندریه (مصر) در قرن سوم پیش از میلاد ساخته شده است، نقل می کند. ج) کتاب مقدس برای مؤمنان کلام خداست، زیرا الهام الهی آن برای آنها بی تردید است. این کتاب یک کتاب روحانی برجسته است و در مورد تاریخ بشریت، آفرینش، سقوط آن به گناه و نجات آن صحبت می کند، که نشان می دهد چگونه خدای خالق با انسان ارتباط داشته است، ارتباط دارد و خواهد بود. به همین ترتیب، کتاب مقدس صفات و شخصیت خدا را بیان می کند. برای ایمانداران مسیحی، کتاب مقدس منبع اصلی ایمان و آموزه در مسیح است. در قرن شانزدهم، جنبش‌های مختلف اصلاح‌طلبی پروتستان شروع به فرسودگی شدید در بحث‌های فلسفی کردند و از یکدیگر جدا شدند. برای کاهش این مشکل، اصلی به نام "فقط کتاب مقدس" تعریف شد، به این معنی که فقط کتاب مقدس را می توان منبع آموزه مسیحی دانست. برای کلیسای کاتولیک رومی، علاوه بر کتاب مقدس، سنت، آموزه های پدران کلیسا (شاگردان رسولان)، و تصمیمات ناشی از شوراها نیز منبع اعتقادی است. این اختلاف بین مسیحیان پس از سال 1870 تشدید شد، زمانی که پاپ پیوس نهم قانون اساسی کشیش آترنوس، از اولین شورای واتیکان را اعلام کرد، که برتری روم را مجدداً تأیید می کند و خطاناپذیری پاپ را در مسائل اعتقادی، اخلاقی و آموزه های مسیحی اعلام می کند. عصمت پاپ) هنگامی که او از کاتدرا (18 ژوئیه 1870) به عنوان تنها "جانشین پیتر" و در نتیجه "نگهبان و نگهدارنده کلیدهای پادشاهی بهشت" صحبت می کند. در حالی که مسیحیان پروتستان این ادعا را رد می کنند و عیسی مسیح را تنها رئیس کلیسا می دانند. برای هر دو طرف، این تفاوت بزرگ دیگر تنها از لحاظ فلسفی یا مذهبی در نظر گرفته نمی شود، بلکه به عنوان طرح های الهی تجسم یافته و تثبیت شده در خود کتاب مقدس است. البته برای یهودیان ارتدکس، عهد جدید اعتباری ندارد. یهودیت خاخام، تلمود را منبع آموزه می داند، در حالی که قرائیان از قرن هشتم به بعد از تناخ به عنوان تنها منبع ایمان دفاع کرده اند.
توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی
La Biblia es una recopilación de textos que en un principio eran documentos separados (llamados «libros»), escritos primero en hebreo, arameo y griego durante un periodo muy dilatado y después reunidos para formar el Tanaj (Antiguo Testamento para los cristianos) y luego el Nuevo Testamento. Ambos testamentos forman la Biblia cristiana. En sí, los textos que componen la Biblia fueron escritos a lo largo de aproximadamente 1000 años (entre el 900 a. C. y el 100 d. C.). Los textos más antiguos se encuentran en el Libro de los Jueces («Canto de Débora») y en las denominadas fuentes "E" (tradición elohísta) y "J" (tradición yahvista) de la Torá (llamada Pentateuco por los cristianos), que son datadas en la época de los dos reinos (siglos X a VIII a. C.). El libro completo más antiguo, el de Oseas es también de la misma época. El pueblo judío identifica a la Biblia con el Tanaj, no consintiendo bajo ningún concepto el término Antiguo Testamento y no acepta la validez del llamado Nuevo Testamento, reconociéndose como texto sagrado únicamente al Tanaj. El canon de la Biblia que conocemos hoy fue sancionado por la Iglesia católica, bajo el pontificado de san Dámaso I, en el Sínodo de Roma del año 382, y esta versión es la que Jerónimo de Estridón tradujo al latín. Dicho canon consta de 73 libros: 46 constitutivos del llamado Antiguo Testamento, incluyendo 7 libros llamados actualmente Deuterocanónicos (Tobit, Judit, I Macabeos, II Macabeos, Sabiduría, Eclesiástico y Baruc) ―que han sido impugnados por judíos y protestantes― y 27 del Nuevo Testamento. Fue confirmado en el Concilio de Hipona en el año 393, y ratificado en los Concilios III de Cartago, en el año 397, y IV de Cartago, en el año 419. Cuando reformadores protestantes lo impugnaron, el canon católico fue nuevamente confirmado por decreto en la cuarta sesión del Concilio de Trento del 8 de abril de 1546. Ninguna de estas decisiones fue reconocida ni asumida por muchos protestantes, surgidos a partir del siglo XVI, ni por distintas denominaciones vinculadas al protestantismo surgidas a partir del siglo XIX. El canon de las Biblias cristianas ortodoxas es aún más amplio que el canon de las Biblias católicas romanas, e incluye el Salmo 151, la Oración de Manasés, el Libro III de Esdras y el Libro III de los Macabeos. En adición a estos, el Libro IV de Esdras y el Libro IV de los Macabeos figuran, asimismo, como apéndices en muchas importantes versiones y ediciones de la Biblia cristiana ortodoxa. El Antiguo Testamento narra principalmente la historia de los hebreos y el Nuevo Testamento la vida, muerte y resurrección de Jesús, su mensaje y la historia de los primeros cristianos. El Nuevo Testamento fue escrito en lengua griega koiné. En él se cita con frecuencia al Antiguo Testamento de la versión de los Setenta, traducción al griego del Antiguo Testamento realizada en Alejandría (Egipto) en el siglo III a. C. La Biblia es para los creyentes la palabra de Dios por ser indudable para estos su inspiración divina. Es un libro eminentemente espiritual y habla sobre la historia de la humanidad, su creación, su caída en el pecado y su salvación, que expone cómo el Dios creador se ha relacionado, se relaciona y se relacionará con el ser humano. De igual forma, la Biblia expone los atributos y el carácter de Dios. Para los creyentes cristianos, la Biblia es la principal fuente de fe y doctrina en Cristo. En el siglo XVI los diferentes movimientos de la Reforma Protestante comenzaron a experimentar un alto desgaste en discusiones filosóficas y a separarse unos de otros; para menguar este problema se definió el principio llamado "sola escritura", que significa que solamente la Biblia puede ser considerada fuente de doctrina cristiana. Para la Iglesia Católica Romana, además de la Biblia, también son fuente doctrinal la Tradición, las enseñanzas de los Padres de la Iglesia (discípulos de los apóstoles), y las decisiones emanadas de los Concilios. Esta divergencia entre cristianos se intensificó después de 1870, cuando el papa Pío IX promulgó la constitución Pastor Aeternus, del Concilio Vaticano I, que reafirma el Primado Romano y proclama la infalibilidad del papa en asuntos de fe, moral y doctrina cristiana (dogma de la infalibilidad papal) cuando habla ex cathedra (18 de julio de 1870) en cuanto único «sucesor de Pedro» y, consecuentemente, «custodio y depositario de las llaves del Reino de los Cielos»―. Mientras que los cristianos protestantes rechazan esta aseveración y consideran como cabeza única de la iglesia a Jesucristo. Para ambas partes esta gran diferencia ya no es considerada tan solo en términos filosóficos o religiosos, sino como designios divinos plasmados y asentados en la Biblia misma. Para los judíos ortodoxos, por supuesto, el Nuevo Testamento no tiene validez. El judaísmo rabínico considera como fuente de doctrina el Talmud, mientras los caraítas defienden desde el siglo VIII el Tanaj como única fuente de fe.
