Bhartṛhari and the Buddhists: An Essay in the Development of Fifth and Sixth Century Indian Thought

Viikyapadiya Bhartrhari و Pramii1Jasamuccaya Dignaga • متون اساسی در تاریخ فلسفه هند باستان هستند. یک متن به دستور زبان می پردازد، دیگری با منطق، هر دو کار متافیزیکدانان متعهد است. این متون که در بازه زمانی کمتر از صد سال، بین قرن پنجم و ششم پس از میلاد نوشته شده‌اند، عموماً به‌عنوان نمایانگر مکاتب فکری مستقل به‌طور جداگانه مورد بررسی قرار گرفته‌اند. این مقاله سعی دارد این متون را به صورت مشترک، به مثابه گفت و گوی میان دستور زبان و منطق دان تفسیر کند. این شیوه رویکرد به این متون جنبه های غیرمنتظره نظریه های زبان بهارترهاری و دیگناگا را برجسته می کند و هدف آن شناسایی دستاوردهای فردی هر یک است. مهم‌تر از همه، این روش تمرینی برای نوشتن تاریخ فکری یک دوره زمانی است، نه تاریخ یک مکتب فلسفی. دیدگاه غالب بهارتهاری معتقد است که تکنیک های زبانی او ذاتی متافیزیک او نیست. نتایجی که در مقاله حاضر به دست می‌آید این است که متافیزیک بهارترهاری زیربنای تکنیک‌های زبان‌شناختی او است و پیش‌فرض‌های آن‌ها را بیان می‌کند. دیدگاه غالب دیگناگا معتقد است که برای او زبان با موجودات واهی سروکار دارد و باید آنچه را که واقعی است جعل کند. نتایجی که در مقاله حاضر به دست می‌آید این است که قوانین منطقی دیگناگا به گونه‌ای طراحی شده‌اند که اطمینان حاصل شود که در استفاده از زبان، فرد متعهد به اعتقاد به موجودیت‌های داستانی نیست. بدهی من به بورس تحصیلی مدرن در این زمینه قابل توجه است.

The Viikyapadiya of Bhartrhari and the Pramii1Jasamuccaya of Dignaga • are seminal texts in the history of ancient Indian philosophy. One text deals with grammar, the other with logic, both are the work of committed metaphysicians. Written within a span of less than a hundred years, between the fifth and the sixth centuries A.D., these texts have generally been treated separately, as representing independent schools of thought. This essay attempts to interpret these texts jointly, as a dialogue between a grammarian and a logician. This way of approaching these texts highlights unexpected facets of Bhartrhari's and Dignaga's theories of language and is intended to identify the individual achievements of each. Above all, this treatment is an exercise in writing the intellectual history of a period in time, rather than a history of a school of philosophy. The prevailing view of Bhartrhari holds that his linguistic techniques are not intrinsic to his metaphysics. The conclusions reached in the present essay are that Bhartrhari's metaphysics underlie his linguistic techniques and articulate their presuppositions. The prevailing view of Dignaga maintains that for him language deals with illusory entities and must falsify what is real. The conclusions reached in the present essay are that Dignaga's logical rules are designed to ensure that in using language one is not committed to a belief in fictional entities. My debt to modern scholarship in the field is considerable.