Between the canon and the Messiah : the structure of faith in contemporary Continental thought

دیکینسون توسعه دو مفهوم مسیحایی و متعارف را دنبال می کند، زیرا آنها در آثار سه فیلسوف برجسته قاره ای: والتر بنجامین، ژاک دریدا و جورجیو آگامبن، در گردش، در هم تنیده و به رقابت با یکدیگر می پردازند. یان آسمان، گرشوم شولم، ژاکوب تاوبس و پل ریکور، در میان دیگران، نیز نقش های مربوطه خود را در طول این مطالعه ایفا می کنند. او جدا می کند که چگونه تعاملات مختلف آنها با اصطلاحات انتخابی آنها منعکس کننده مقدار زیادی از آنچه در گفتمان های مختلف گفته می شود، چیزی را تشکیل می دهد که ما به راحتی، اغلب در اصطلاحات به اشتباه یکپارچه، "الهیات" نامیده ایم.

با محدود کردن آن. با دامنه این مطالعه به پویایی های ایجاد شده در طول تاریخ توسط این اصطلاحات متضاد، او همچنین در پی آن است که مشخص کند دقیقاً چه چیزی در قلب به ظاهر ارزشمندترین موضوع الهیات نهفته است: ارائه فراتر از هر بازنمایی، هسته واقعی فرضی همه مکاشفه ها و آنچه در پس آن نهفته است. هر جستجویی برای «الهیات ماندگاری» امروزه.

Dickinson traces the development of two concepts, the messianic and the canonical, as they circulate, interweave and contest each other in the work of three prominent continental philosophers: Walter Benjamin, Jacques Derrida and Giorgio Agamben, though a strong supporting cast of Jan Assmann, Gershom Scholem, Jacob Taubes and Paul Ricoeur, among others, also play their respective roles throughout this study. He isolates how their various interactions with their chosen terms reflects a good deal of what is said within the various discourses that constitute what we have conveniently labelled, often in mistakenly monolithic terms, as 'Theology'.

By narrowing the scope of this study to the dynamics generated historically by these contrasting terms, he also seeks to determine what exactly lies at the heart of theology's seemingly most treasured object: the presentation beyond any representation, the supposed true nucleus of all revelation and what lies behind any search for a 'theology of immanence' today.