Beckett and phenomenology

اگزیستانسیالیسم و ​​پساساختارگرایی دو رویکرد نظری اصلی را به کار ساموئل بکت ارائه کرده‌اند. با این حال، این جنبش‌های فلسفی تأثیرگذار، مدیون سنت پدیدارشناسی هستند.

این جلد، با مشارکت دانشمندان بزرگ بین‌المللی، به بررسی پدیده‌های دنیای ادبی بکت می‌پردازد و نوشته‌های او را با شخصیت‌های کلیدی از جمله ادموند هوسرل، مارتین هایدگر، ژان پل سارتر و موریس مرلوپونتی مقایسه و مقایسه می‌کند. تحلیلی از مضامین پدیدارشناختی که تاکنون کشف نشده بود، مانند حالت تهوع، ناپختگی و خواب، در آثار بکت را به پیش می‌برد. از طریق کاوش متفکران خاص و روش هنری خود بکت، اولین گزارش پایدار و جامع از پدیدارشناسی بکت ارائه می‌شود.

Existentialism and poststructuralism have provided the two main theoretical approaches to Samuel Beckett's work. These influential philosophical movements, however, owe a great debt to the phenomenological tradition.

This volume, with contributions by major international scholars, examines the phenomenal in Beckett's literary worlds, comparing and contrasting his writing with key figures including Edmund Husserl, Martin Heidegger, Jean-Paul Sartre and Maurice Merleau-Ponty. It advances an analysis of hitherto unexplored phenomenological themes, such as nausea, immaturity and sleep, in Beckett's work. Through an exploration of specific thinkers and Beckett's own artistic method, it offers the first sustained and comprehensive account of Beckettian phenomenology.