Bataan Death March: A Soldier's Story

از یک کهنه سرباز شجاع آمریکایی روایت شاهد عینی از فصلی وحشتناک در تاریخ جنگ جهانی دوم است. جیمز بولیچ که زمانی که آمریکا شبه جزیره باتان فیلیپین را تسلیم کرد، اسیر شد، راهپیمایی را که جان بیش از 8000 آمریکایی و فیلیپینی را به همراه داشت، تجربه کرد. او اکنون تجربه فراموش نشدنی سه سال و نیم حبس خود در ژاپن را به اشتراک می گذارد. این مجله به تجربه شخصی او می پردازد و ابتدا بر راهپیمایی شصت و پنج مایلی که زندانیان را از غذا، آب و استراحت محروم می کرد، تمرکز می کند. زندانیان برای هر تخلفی مجازات های سختی دریافت می کردند که یکی از وحشیانه ترین آنها سیاست سر بریدن آنها برای نوشیدن یک جرعه آب بود. این چیزها به جای اینکه او را مجبور به تسلیم کنند، باعث شد تا بولیچ بیشتر برای زندگی بجنگد. او که شاهد افتادن رفقای خود در کنار او و تماشای تلف شدن بدن خود به وزن نود پوند بود، هرگز اراده خود را برای زنده ماندن تسلیم نکرد. پس از اتمام راهپیمایی، او ابتدا در یک پایگاه قدیمی ارتش فیلیپین، سپس در اردوگاه دیگری در موکدن، منچوری، اسیر جنگی باقی ماند. او دوران زندان خود را به تفصیل از گرسنگی و شکنجه تا کندن قبر رفقای خود در زیر آفتاب داغ، بدون کلاه و آب، تعریف می کند. با همه اینها، او شجاع بود و امیدوار بود که روزی به خانه بازگردد. داستان او هر دو نسل گذشته و کنونی را به یاد وحشت و بی رحمی جنگ اقیانوس آرام می اندازد و در عین حال گواهی الهام بخش از اراده روح انسان ارائه می دهد.

From a brave American veteran comes an eyewitness account of a gruesome chapter in World War II history. Captured when America surrendered the Philippinesi Bataan Peninsula, James Bollich experienced first-hand the march that cost more than 8,000 American and Filipino lives. Now, he shares the unforgettable experience of his three and a half years of Japanese imprisonment. This journal relates his personal experience, first focusing on the sixty-five-mile march that deprived prisoners of food, water, and rest. Prisoners received harsh punishments for any infraction, one of the most brutal of these being the policy of beheading them for taking a sip of water. Rather than force him to give up, these things made Bollich fight for life even more. Witnessing his comrades falling beside him and watching his own body waste away to ninety pounds, he never yielded his will to survive. After completing the march, he remained a prisoner of war, first at an old Philippine army base, then in another camp at Mukden, Manchuria. He relates his imprisonment in detail, from starvation and torture to digging their own comrades graves in the hot sun, without hats or water. Through it all, he remained courageous and hopeful that he would one day make it back home. His story reminds both past and present generations of the horror and brutality of the Pacific war, all the while providing an inspiring testament to the will of the human spirit.