Baroque, Venice, Theatre, Philosophy

این کتاب باروک را نه به‌عنوان یک دوره زمانی و نه یک سبک هنری، بلکه به‌عنوان مجموعه‌ای از تمرین‌های بدنی که از درگیری‌های بین نظم دولتی و افراط هنری ایجاد شده است، تئوریزه می‌کند، که بین دراماتورژی تمرین‌های معنوی یسوعی، تئاتر سیاسی آنجلو حرکت می‌کند. Beolco (معروف به Ruzzante)، و حکومت مدنی جمهوری ونیز در زمان آشوب بزرگ. این نسخه خطی نمایشنامه هایی را که به ندرت توسط مخاطبان انگلیسی زبان خوانده یا مشاهده می شود، مواد آرشیوی از سه بایگانی ونیزی، و چندین منبع ثانویه درباره باروک، رنسانس، و معرفت شناسی اولیه مدرن را به منظور ارائه و استدلال برای درک باروک به عنوان مجموعه ای از شیوه های اجتماعی جمع آوری می کند. . چنین بازاندیشی در باروک با هدف تکمیل مطالعات پرجنب‌وجوش درباره زیبایی‌شناسی و اخلاق نئوباروک است که در تحقیقات معاصر (مثلاً) هنر سیاسی آمریکای لاتین ظهور کرده است.

This book theorizes the baroque as neither a time period nor an artistic style but as a collection of bodily practices developed from clashes between governmental discipline and artistic excess, moving between the dramaturgy of Jesuit spiritual exercises, the political theatre-making of Angelo Beolco (aka Ruzzante), and the civic governance of the Venetian Republic at a time of great tumult. The manuscript assembles plays seldom read or viewed by English-speaking audiences, archival materials from three Venetian archives, and several secondary sources on baroque, Renaissance, and early modern epistemology in order to forward and argument for understanding the baroque as a gathering of social practices. Such a rethinking of the baroque aims to complement the already lively studies of neo-baroque aesthetics and ethics emerging in contemporary scholarship on (for example) Latin American political art.