Ballet and Opera in the Age of Giselle

ماریان اسمیت دوره‌ای غنی در تئاتر موزیکال فرانسه را به تصویر می‌کشد، زمانی که باله و اپرا ارتباط نزدیکی با هم داشتند. اسمیت با تمرکز بر عصر ژیزل در اپرای پاریس (از دهه 1830 تا 1840)، نگاهی بی سابقه به رابطه ساختاری و موضوعی بین این دو ژانر ارائه می دهد. او استدلال می‌کند که درک عمیق‌تر هم از باله و هم اپرا - و به طور کلی فرهنگ تئاتر در قرن نوزدهم - ممکن است با بررسی آنها در چارچوب یکسان به‌جای پیروی از رویه‌های معمول در بیان تاریخ‌هایشان به طور جداگانه به دست آید. این کتاب مصور زیبا در نهایت پرتره جدیدی از اپرا در دوره ای که مدت ها به خاطر موفقیت هایش در گیشه در هر دو ژانر مشهور بود، ارائه می دهد.

اسمیت با نشان دادن نحوه کدگذاری ژست ها در زبان موسیقی شروع می کند. آهنگسازان مورد استفاده در باله و اپرا. او به طیف وسیعی از موضوعات، از جمله رابطه بین حرکات خوانندگان و حرکات رقصندگان، و تمایز بین رقصی که نشان دهنده رقص است (سرگرمی که در داستان اپرا روی صحنه می رود) و رقصی که نشان دهنده کنش است، می پردازد. اسمیت معتقد است که باله-پانتومیم و اپرا تا قرن نوزدهم به خوبی بر یکدیگر تکیه کردند، حتی اگر به طور مستقل رشد کردند. "طلاق" بین این دو هنر کم کم رخ داد و ممکن است از طریق منابع غیرمحتمل ردیابی شود: بحث و جدل در مطبوعات در مورد تغییر ماهیت موسیقی باله-پانتومیم، تغییر عقاید در مورد اصالت، شکایت از مضحک بودن پانتومیم، و یک امتیاز تمرین کمتر شناخته شده برای ژیزل.

Marian Smith recaptures a rich period in French musical theater when ballet and opera were intimately connected. Focusing on the age of Giselle at the Paris Opéra (from the 1830s through the 1840s), Smith offers an unprecedented look at the structural and thematic relationship between the two genres. She argues that a deeper understanding of both ballet and opera--and of nineteenth-century theater-going culture in general--may be gained by examining them within the same framework instead of following the usual practice of telling their histories separately. This handsomely illustrated book ultimately provides a new portrait of the Opéra during a period long celebrated for its box-office successes in both genres.

Smith begins by showing how gestures were encoded in the musical language that composers used in ballet and in opera. She moves on to a wide range of topics, including the relationship between the gestures of the singers and the movements of the dancers, and the distinction between dance that represents dancing (entertainment staged within the story of the opera) and dance that represents action. Smith maintains that ballet-pantomime and opera continued to rely on each other well into the nineteenth century, even as they thrived independently. The "divorce" between the two arts occurred little by little, and may be traced through unlikely sources: controversies in the press about the changing nature of ballet-pantomime music, shifting ideas about originality, complaints about the ridiculousness of pantomime, and a little-known rehearsal score for Giselle.