Bad Modernisms

مدرنیسم دوباره داغ شده است. در طلوع قرن بیست و یکم، شاعران و معماران، طراحان و منتقدان، معلمان و هنرمندان در حال کشف مجدد فضائل پر جنب و جوش ترین صورت فلکی فرهنگی قرن قبل هستند. با این حال، این استقبال گسترده سؤالاتی را در مورد رابطه مدرنیسم با موفقیت خود ایجاد می کند. «بد بودن» مدرنیسم – تأکید آن بر رفتار ظالمانه، افزایش منفی‌گرایی، امتناع آن از چشم پوشی – برای قدرت آن ضروری به نظر می‌رسد. اما هنگامی که مدرنیسم به عنوان «خوب» یا ارزشمند پذیرفته شد (همانطور که بسیاری از هنرهای مدرنیستی اکنون هستند)، جایگاه آن به عنوان یک مداخله زیباشناختی خرابکارانه تضعیف شده است. مشارکت کنندگان مدرنیسم های بد تضادهای موجود در تعهد مدرنیسم به بدی را آشکار می سازند.

مدرنیسم های بد بنابراین "مطالعات مدرنیسم جدید" را ساخته و گسترش می دهد، کار اخیر که مشخص شده توسط استفاده از روش‌های متنوع و توجه به متون و هنرمندانی که معمولاً به آنها برچسب مدرنیستی نمی‌زنند. در این مجموعه، این تحولات با مقالاتی از خوانش شیک پوشی در دهه 1920 هارلم به عنوان اجرای یک مدرنیست سیاهپوست تخیلی تا توجه به مدرنیسم آمریکایی فیلیپینی در چارچوب ضداستعماری نمونه‌ای است. مشارکت کنندگان چهره های آشنا را مورد بازنگری قرار می دهند - مانند ویرجینیا وولف، دی. اچ. لارنس، یوزف فون استرنبرگ، لودویگ ویتگنشتاین، دبلیو اچ اودن، و ویندهام لوئیس - و آثار هنرمندان کمتر شناخته شده، از جمله نویسنده کارلوس بولوسان و لن، فیلمساز تجربی را آشکار می کنند. لیوان این مقالات با بررسی مصنوعات فرهنگی از رمان‌ها تا مانیفست‌ها، از رساله‌های فلسفی تا فیلم‌های موزیکال، و از مقالات انسان‌شناسی تا کمپین‌های تبلیغاتی، ظرفیت و انرژی را نشان می‌دهند که مطالعات جدید مدرنیستی را تقویت می‌کند. من>. لیزا فلوت، لورا فراست، مایکل لمهیو، هدر کی لاو، داگلاس مائو، جسی ماتز، جاشوا ال. میلر، مونیکا ال. میلر، سیان نگای، مارتین پوچنر، ربکا ال. والکوویتز

Modernism is hot again. At the dawn of the twenty-first century, poets and architects, designers and critics, teachers and artists are rediscovering the virtues of the previous century’s most vibrant cultural constellation. Yet this widespread embrace raises questions about modernism’s relation to its own success. Modernism’s “badness”—its emphasis on outrageous behavior, its elevation of negativity, its refusal to be condoned—seems essential to its power. But once modernism is accepted as “good” or valuable (as a great deal of modernist art now is), its status as a subversive aesthetic intervention seems undermined. The contributors to Bad Modernisms tease out the contradictions in modernism’s commitment to badness.

Bad Modernisms thus builds on and extends the “new modernist studies,” recent work marked by the application of diverse methods and attention to texts and artists not usually labeled as modernist. In this collection, these developments are exemplified by essays ranging from a reading of dandyism in 1920s Harlem as a performance of a “bad” black modernist imaginary to a consideration of Filipino American modernism in the context of anticolonialism. The contributors reconsider familiar figures—such as Virginia Woolf, D. H. Lawrence, Josef von Sternberg, Ludwig Wittgenstein, W. H. Auden, and Wyndham Lewis—and bring to light the work of lesser-known artists, including the writer Carlos Bulosan and the experimental filmmaker Len Lye. Examining cultural artifacts ranging from novels to manifestos, from philosophical treatises to movie musicals, and from anthropological essays to advertising campaigns, these essays signal the capaciousness and energy galvanizing the new modernist studies.

Contributors. Lisa Fluet, Laura Frost, Michael LeMahieu, Heather K. Love, Douglas Mao, Jesse Matz, Joshua L. Miller, Monica L. Miller, Sianne Ngai, Martin Puchner, Rebecca L. Walkowitz