Autonomy, Freedom and Rights: A Critique of Liberal Subjectivity

استقلال، که به عنوان طراحی مستقل سوژه از «فردیت» متمایز خود در نظر گرفته می‌شود، مشکلی اساسی برای نظریه لیبرال نیست. لیبرالیسم از اولین فرمول‌بندی‌هایش این را مسلم می‌دانست که حمایت از حقوق تضمینی کافی برای تقدم ذهنیت فردی است. خطرناک ترین میراث بازنمایی «سلسله مراتبی-دوالیستی» از سوژه، اولویتی است که به عقل در تعریف هویت فرد داده شده است. برای سانتورو آزادی یک معیار ثابت نیست. این ظرف قدرت و حقوقی نیست که نقش و هویت یک فرد را مشخص کند. این بیشتر نتیجه فرآیندی است که در آن افراد به طور مداوم شکل فردیت خود را از نو تعریف می کنند. آزادی هر چیزی است که هر یک از ما در مخالفت فعال و نامطمئن خود با "فشارهای" خارجی قرار می دهیم.

Autonomy, viewed as a subject's autonomous designing of her own distinctive 'individuality', is not a constitutive problem for liberal theory. Since its earliest formulations, liberalism has taken it for granted that protecting rights is a sufficient guarantee for the primacy of individual subjectivity. The most dangerous legacy of the 'hierarchical-dualist' representation of the subject is the primacy given to reason in defining an individual's identity. For Santoro freedom is not a fixed measure. It is not the container of powers and rights defining an individual's role and identity. It is rather the outcome of a process whereby individuals continuously re-define the shape of their individuality. Freedom is everything that each of us manages to be in his or her active and uncertain opposition to external 'pressures'.