Autobiografía filosófica

فیلسوفان، اگرچه نه تنها آنها، عموماً تمایل دارند دو زندگی داشته باشند، یکی از افکار بلند ما، و در مقابل، یک زندگی واقعی زندگی روزمره ما، حتی گاهی اوقات به دلیل ناتوانی در دستیابی به کمال، بدبخت می شوند. بدون آن عدم تقارن، اخلاق، یعنی رابطه بین آنچه هست و آنچه باید باشد وجود نخواهد داشت. اما گاهی برخی از متفکران از این دوبینی فرار می کنند و آنطور که می خواستند و باید زندگی می کردند و می مردند زندگی می کنند و می میرند و این مورد کارل یاسپرس است. به همین دلیل، هم در اندیشه و هم در وجود شخصی ملموس خود، یاسپرس همیشه پاهایش را روی لبه‌ای نازک قرار داده است. در واقع، سلامت شخصی شکننده او از دوران کودکی، به دور از اینکه او را ناامید کند، او را در برابر تشدید وجودش باز می کند.

Los filósofos, aunque no solamente ellos, tendemos por lo general a tener dos vidas, la de nuestros pensamientos elevados, y, por contraposición, la real de nuestra cotidianidad, a veces incluso miserable por incapacidad de alcanzar lo perfecto. Sin esa disimetría no habría ética, es decir, relación entre lo que se es y lo que se debe ser. A veces, sin embargo, algunos pensadores escapan a esa diplopía y viven y mueren como hubieran querido y debido vivir y morir, y ese es el caso de Karl Jaspers. Por eso, tanto en su pensamiento como en su existencia personal concreta, tiene Jaspers siempre sus pies puestos en una delgada arista. En efecto, su quebradiza salud personal desde la infancia, lejos de desesperarle, le abre a la intensificación de todo su ser.