Augustine the Reader: Meditation, Self-Knowledge, and the Ethics of Interpretation

آگوستین کرگدن، شخصیت محوری در تاریخ تفکر غرب، همچنین نویسنده نظریه‌ای در مورد خواندن است که تأثیر عمیقی بر نامه‌های غربی از عصر پترارک، مونتن، لوتر و روسو داشته است. فروید و زمان خودمان برایان استاک اولین گزارش کامل از این نظریه را در تکامل گفتگوهای اولیه آگوستین، اعترافات و رساله های سیستماتیک او ارائه می دهد.

آگوستین متقاعد شده بود که کلمات و تصاویر نقش واسطه ای در درک ما از واقعیت دارند. در اتحاد فلسفه، روان‌شناسی و بینش‌های ادبی که اساس نظریه خواندن او را تشکیل می‌دهد، خواننده به عنوان الگوی غالب خود بازتابی ظاهر می‌شود. خواندن مراقبه، در واقع کنش مراقبه ای که خود خواندن را تشکیل می دهد، تبدیل به دروازه ای برای وجود درونی می شود. در عین حال، آگوستین استدلال می‌کند که خواندن خودشناسی، ضرورتاً محدود است، زیرا ایمان به جای عقل تفسیری است که می‌تواند خواندن را به اشکال فهم تبدیل کند.

آگوستین در تبدیل نظریه خواندن خود به یک دغدغه اصلی، آموزه های باستانی درباره تصاویر، حافظه، احساسات و شناخت را بازنگری می کند. او در قضاوت آنچه که خوانندگان از درک حسی و ذهنی متون به دست می آورند و نمی برند، به پرسش هایی می پردازد که دوباره در تفکر معاصر ظاهر شده اند. او مشغله‌های خودمان را با پدیدارشناسی خواندن، هرمنوتیک سنت و اخلاق تفسیری پیش‌بینی می‌کند، و به نوعی به ما می‌آموزد که بشناسیم.

Augustine of Hippo, a central figure in the history of Western thought, is also the author of a theory of reading that has had a profound influence on Western letters from the ages of Petrarch, Montaigne, Luther, and Rousseau to those of Freud and our own time. Brian Stock provides the first full account of this theory within the evolution of Augustine's early dialogues, his Confessions, and his systematic treatises.

Augustine was convinced that words and images play a mediating role in our perceptions of reality. In the union of philosophy, psychology, and literary insights that forms the basis of his theory of reading, the reader emerges as the dominant model of the reflective self. Meditative reading, indeed the meditative act that constitutes reading itself, becomes the portal to inner being. At the same time, Augustine argues that the self-knowledge reading brings is, of necessity, limited, since it is faith rather than interpretive reason that can translate reading into forms of understanding.

In making his theory of reading a central concern, Augustine rethinks ancient doctrines about images, memory, emotion, and cognition. In judging what readers gain and do not gain from the sensory and mental understanding of texts, he takes up questions that have reappeared in contemporary thinking. He prefigures, and in a way he teaches us to recognize, our own preoccupations with the phenomenology of reading, the hermeneutics of tradition, and the ethics of interpretation.