Aufmerksamkeit: Geschichte - Theorie - Empirie

در گفتمان آموزشی، توجه پدیده ای چندوجهی و مبهم است. توجه هم به عنوان یک پیش نیاز و هم به عنوان یک هدف، هم به عنوان وسیله و هم به عنوان حد آموزش ظاهر می شود.

این کتاب نشان می‌دهد که چگونه، از منظر تاریخی، توجه به عنوان انگیزه‌ای برای تأمل آموزشی توسعه می‌یابد و در عین حال به عنوان عنصری از خود فرآیند آموزشی تولید می‌شود. از منظر نظری-سیستماتیک و تجربی، این بحث مطرح می‌شود که چگونه تجربه به‌عنوان توجه‌کننده، یادگیری به‌عنوان مشارکت در توجه مشترک، اقدام آموزشی به‌عنوان کنترل توجه و مشکلات یادگیری که به‌عنوان کمبود توجه آسیب‌شناسی می‌شوند، مورد بحث قرار می‌گیرد.

Im pädagogischen Diskurs erweist sich Aufmerksamkeit als ein vielgestaltiges und uneindeutiges Phänomen. Aufmerksamkeit erscheint sowohl als Voraussetzung wie auch als Ziel, sowohl als Mittel wie auch als Grenze der Pädagogik.

In diesem Buch wird dargestellt, wie sich in historischer Perspektive Aufmerksamkeit als Motiv pädagogischer Reflexionen entwickelt und gleichzeitig als Element des pädagogischen Geschehens selbst produziert wird. In theoretisch-systematischer und empirischer Perspektive wird diskutiert, wie Erfahrung als ein Aufmerksam-Geworden-Sein, Lernen als Teilhabe an gemeinsamer Aufmerksamkeit, pädagogisches Handeln als Aufmerksamkeitslenkung aufgegriffen und Lernschwierigkeiten als fehlende Aufmerksamkeit pathologisiert werden.