Atypical Antipsychotics

معرفی کلرپرومازین در سال 1953، و هالوپریدول در سال 1958، به طور چشمگیری درمان بیماران اسکیزوفرنی را تغییر داد. اگرچه به هیچ وجه درمانی برای این بیماری شدید روانپزشکی نیست، اما برای اولین بار به کنترل کافی توهمات شدید و باورهای هذیانی که این بیماران را از داشتن یک زندگی کم و بیش مستقل باز می دارد، اجازه داد. در واقع این داروهای ضد روان پریشی (و بسیاری از داروهای مشابهی که قرار بود به دنبال داشته باشند) تعداد بیماران بستری اسکیزوفرنی مزمن را در کلینیک های روانپزشکی در سراسر جهان به طور قابل توجهی کاهش دادند. اما بلافاصله پس از معرفی آنها مشخص شد که مانند سایر داروهای موجود، داروهای ضد روان پریشی به هیچ وجه داروهای معجزه آسایی نیستند. در واقع دو مشکل عمده ظاهر شد. اولاً، داروهای ضد روان پریشی تأثیر بسیار کمی بر علائم به اصطلاح منفی یا نقص مانند انزوای اجتماعی، بی علاقگی و بی لذتی داشتند، و ثانیاً تقریباً تمام داروهای ضد روان پریشی تعدادی عوارض جانبی ایجاد می کردند که جنبه عصبی (اغلب به آن هرمی اضافی می گویند). -اثرات دردسرسازترین بودند. به خصوص دیسکینزی دیررس، که در حدود 15 تا 20 درصد از بیماران پس از درمان طولانی مدت رخ می دهد، نشان دهنده یک مشکل عمده در درمان بیماران اسکیزوفرنیک است.

The introduction of chlorpromazine in 1953, and haloperidol in 1958, into clinical practice dramatically altered the therapy of schizophrenic patients. Although representing by no means a cure for this severe psychiatric ill­ ness, it allowed, for the first time, to adequately control the severe hallu­ cinations and delusional beliefs which prevent these patients from leading a more or less independent life. Indeed these antipsychotics (and the many congeners that were to follow) significantly reduced the number ofchronic schizophrenic inpatients in psychiatric clinics all over the world. However soon after their introduction it became clear that, like all other available drugs, antipsychotics were by no means miracle drugs. In fact, two major problems appeared. First, the antipsychotics had very little effect on the so-called negative or defect symptoms, like social isolation, apathy and anhedonia, and secondly virtually all antipsychotics produced a number of side-effects, of which the neurological (often called extra­ pyramidal) side-effects were the most troublesome. Especially the tardive dyskinesia, which occurred in about 15 to 20% of the patients after pro­ longed treatment, represented a major problem in the treatment of schizo­ phrenic patients.