At the Heart of Reason

در قلب عقل، کلود رومانو جسورانه خواستار یک فرمول مجدد پروژه پدیدارشناختی است. او معتقد است که دغدغه اصلی پدیدارشناسی و اصالت آن با توجه به سایر جنبش های فلسفی قرن گذشته، مانند تجربه گرایی منطقی، فلسفه دستوری ویتگنشتاین، و انواع نئوکانتیانیسم، ارائه تصویری جدید از دلیل.»

برخلاف دیدگاه رایج، که گستره عقل را تنها به منطق و نظریه حقیقت محدود می‌کند، رومانو از «عقلانیت بزرگ دل» حمایت می‌کند، و در آن چیزی که ظاهراً مخالف آن است را شامل می‌شود. یعنی حساسیت و قرار دادن ریشه های اشکال طبقه بندی اندیشه در خود حس. بر خلاف آنچه که توسط "چرخش زبانی" ادعا شده است، زبان یک حوزه خود محصور نیست. نمی‌توان آن را در ویژگی آن تصور کرد، مگر اینکه به منشأ خود در ساختارهای پیش‌گزاره‌ای یا پیش‌زبانی خود تجربه هدایت شود.

In At the Heart of Reason, Claude Romano boldly calls for a reformulation of the phenomenological project. He contends that the main concern of phenomenology, and its originality with respect to other philosophical movements of the last century, such as logical empiricism, the grammatical philosophy of Wittgenstein, and varieties of neo-Kantianism, was to provide a "new image of Reason."

Against the common view, which restricts the range of reason to logic and truth-theory alone, Romano advocates "big-hearted rationality," including in it what is only ostensibly its opposite, that is, sensibility, and locating in sensibility itself the roots of the categorical forms of thought. Contrary to what was claimed by the "linguistic turn," language is not a self-enclosed domain; it cannot be conceived in its specificity unless it is led back to its origin in the pre-predicative or pre-linguistic structures of experience itself.