Asiatischer Regionalismus im 21. Jahrhundert: Integration oder Stagnation?

جهانی شدن، همراه با ملیت زدایی و فراملی شدن جامعه، اقتصاد، سیاست و فرهنگ، به طور پیوسته در حال پیشرفت است. از دست دادن اهمیت دولت ملی این سوال را مطرح می کند که همکاری فرامرزی چه نقشی می تواند و باید ایفا کند. این کتاب به تحلیل و مقایسه دستاوردها و چالش‌های مهم‌ترین انجمن‌های منطقه‌ای در آسیا می‌پردازد: انجمن کشورهای جنوب شرق آسیا (ASEAN)، انجمن همکاری‌های منطقه‌ای آسیای جنوبی (SAARC)، اتحادیه اقتصادی اوراسیا، منطقه بزرگ مکونگ (GMS) و رویکردهایی برای ایجاد یک جامعه آسیای شرقی نقش اتحادیه اروپا در آسیا نیز مورد توجه است. منطقه‌گرایی آسیایی با این واقعیت مشخص می‌شود که اگرچه توسط فرآیندهای رسمی نهادینه‌سازی هدایت می‌شود، سیستم‌های غیررسمی قوانین نقش به همان اندازه مهم را ایفا می‌کنند. آیا این رویکرد به یکپارچگی مترقی منطقه ای منجر شده است یا ابتکارات پس از چندین دهه همکاری در آسیا راکد مانده است؟

Die Globalisierung, begleitet von der De- und Transnationalisierung von Gesellschaft, Wirtschaft, Politik und Kultur, schreitet weiter kontinuierlich voran. Der daraus resultierende Bedeutungsverlust des Nationalstaates wirft die Frage auf, welche Rolle grenzüberschreitende Kooperation spielen kann und soll. Das Buch analysiert und vergleicht Leistungen und Herausforderungen der wichtigsten regionalen Zusammenschlüsse in Asien: Association of Southeast Asian Nations (ASEAN), South Asian Association for Regional Cooperation (SAARC), Eurasische Wirtschaftsunion, Greater Mekong Subregion (GMS) und Ansätze zur Schaffung einer ostasiatischen Gemeinschaft. Die Rolle der Europäischen Union in Asien findet ebenfalls Beachtung. Kennzeichen des asiatischen Regionalismus ist, dass er zwar von formalen Institutionalisierungsprozessen geleitet wird, informellen Regelsystemen jedoch eine ebenso bedeutsame Funktion zukommt. Hat dieser Ansatz zu einer fortschreitenden regionalen Integration geführt oder ist nach mehreren Jahrzehnten der Zusammenarbeit in Asien eine Stagnation der Initiativen zu beobachten?