Art forgery : the history of a modern obsession

با ظهور اخیر فناوری‌هایی که تشخیص جعل آثار هنری را آسان‌تر می‌کنند، دنیای هنر به طور فزاینده‌ای در مورد تأیید و اطمینان از اصالت هنری وسواس پیدا کرده است. در این تاریخ منحصر به فرد، تیری لنین شجره نامه ساختگی را بررسی می کند و واکنش های مضطرب و اغلب روان رنجورانه ای را که در دنیای هنر مدرن توسط این کلاهبرداری های هوشمندانه ایجاد می شود، مورد بازجویی قرار می دهد.

 

لناین تاریخچه خود را آغاز می کند. در قرون وسطی، زمانی که موضوع آثار و معجزات دروغین اغلب مطرح می شد. اما در این مدت، اگر یادگاری باعث ایجاد فرقه شود، حتی اگر آشکارا جعل شده باشد، اصیل محسوب می شود. در رنسانس، جعل در ابتدا به عنوان یک شاهکار هنری واقعی مورد استقبال قرار گرفت. حتی میکل آنژ، محترم ترین هنرمند آن زمان، نقاشی های استادان دیگر را کپی می کرد، که بسیاری از آنها توسط مجموعه داران ناآگاه به او قرض داده شده بود. میکل آنژ خودش نسخه‌های اصلی را نگه می‌داشت و نسخه‌ها را به جای آنها برمی‌گرداند. همان طور که لنین نشان می دهد، اصالت، آن طور که ما به آن فکر می کنیم، یک مفهوم کاملا مدرن است. و نوآوری‌های اخیر در اسناد علمی، باستان‌شناسی، گرافولوژی، علوم پزشکی و جرم‌شناسی همگی به کشف بیشتر جعل کمک کرده‌اند - و در نتیجه شناسایی قانع‌کننده‌تر و ضروری‌تر هستند. او همچنین کار جاعلان چیره دستی مانند اریک هبورن، توماس کیتینگ و هان ون میگرن را تجزیه و تحلیل می‌کند تا توضیح دهد چگونه قطعات دنیای هنر را گیج کردند.

 

در نهایت، لنین استدلال می‌کند که علم رمزگشایی دقیق ویژگی‌های منحصر به فرد یک هنرمند به سطحی از پیچیدگی پزشکی قانونی رسیده است که فقط با مهارت جاعل و پارانویای دنیای هنر مطابقت دارد.

With the recent advent of technologies that make detecting art forgeries easier, the art world has become increasingly obsessed with verifying and ensuring artistic authenticity. In this unique history, Thierry Lenain examines the genealogy of faking and interrogates the anxious, often neurotic, reactions triggered in the modern art world by these clever frauds.

 

Lenain begins his history in the Middle Ages, when the issue of false relics and miracles often arose. But during this time, if a relic gave rise to a cult, it would be considered as genuine even if it obviously had been forged. In the Renaissance, forgery was initially hailed as a true artistic feat. Even Michelangelo, the most revered artist of the time, copied drawings by other masters, many of which were lent to him by unsuspecting collectors. Michelangelo would keep the originals himself and return the copies in their place. As Lenain shows, authenticity, as we think of it, is a purely modern concept. And the recent innovations in scientific attribution, archaeology, graphology, medical science, and criminology have all contributed to making forgery more detectable—and thus more compelling and essential to detect. He also analyzes the work of master forgers like Eric Hebborn, Thomas Keating, and Han van Meegeren in order to describe how pieces baffled the art world.

 

Ultimately, Lenain argues that the science of accurately deciphering an individual artist’s unique characteristics has reached a level of forensic sophistication matched only by the forger’s skill and the art world’s paranoia.