Armour and Masculinity in the Italian Renaissance

در طول جنگ‌های ایتالیا از 1494 تا 1559، با نوآوری‌هایی در فن‌آوری و تاکتیک‌های نظامی، زره‌ها شروع به ناپدید شدن از میدان نبرد کردند. با این حال، با بازنشسته شدن زره های میدانی، رژه و زره های تشریفاتی به طور فزاینده ای پر زرق و برق می شدند. زره که از عملکرد سودگرایانه دفاعی خود جابجا شد اما برای استفاده های نمادین حفظ شد، در جهت جدیدی به عنوان وسیله ای برای بیان هنری تکامل یافت.

زره زرهی لوکس به وسیله ای اصلی در اجرای هویت مردانه نخبه تبدیل شد که با پیام ها رمزگذاری شده بود. در مورد موقعیت اجتماعی مالک، شجره نامه و اتحادهای سیاسی. کارولین اسپرینگر زره های رنسانس را به عنوان پرتره های سه بعدی از طریق مطالعات موردی سه حامی زره ​​پوشان مجلل، Guidobaldo II della Rovere (75-1514)، چارلز پنجم هابسبورگ (1500-58 و امپراتور روم مقدس از 1519-56)، و Cosi رمزگشایی می کند. I de'Medici (1519-74). نمایشی جذاب از خودبازنمایی مرد، زره و مردانگی در رنسانس ایتالیا، اهمیت زره را در اوایل ایتالیا مدرن به عنوان مصنوع فرهنگی و شکل نمادین بررسی می‌کند.

During the Italian Wars of 1494 to 1559, with innovations in military technology and tactics, armour began to disappear from the battlefield. Yet as field armour was retired, parade and ceremonial armour grew increasingly flamboyant. Displaced from its utilitarian function of defense but retained for symbolic uses, armour evolved in a new direction as a medium of artistic expression.

Luxury armour became a chief accessory in the performance of elite male identity, coded with messages regarding the owner's social status, genealogy, and political alliances. Carolyn Springer decodes Renaissance armour as three-dimensional portraits through the case studies of three patrons of luxury armourers, Guidobaldo II della Rovere (1514-75), Charles V Habsburg (1500-58 and Holy Roman Emperor from 1519-56), and Cosimo I de'Medici (1519-74). A fascinating exposition of male self-representation, Armour and Masculinity in the Italian Renaissance explores the significance of armour in early modern Italy as both cultural artefact and symbolic form.