Arminio Nobile e la misura del cielo: ovvero Le disavventure di un astronomo napoletano

علم یک ماجراجویی هیجان‌انگیز است که مرسوم است از طریق اعمال بزرگان بیان شود. با این حال، داستان دیگری وجود دارد، به همان اندازه قانع‌کننده، اما با صدای کم، که توسط پیروان و قهرمانان بالقوه‌ای نوشته شده است که سرنوشت، اغلب نه چندان کور، شکوه را انکار کرده است. این کتاب در مورد یکی از آنها و دنیای کوچک او در تپه Capodimonte در ناپل است. این تمثیل آرمینیو نوبیله - یک چهره قابل توجه و در عین حال کمتر شناخته شده در نجوم ایتالیایی - نقطه عطف در صحنه اخترفیزیک نوپا، در فصلی از گذارهای بزرگ برای جنوب است. آرمینیو، که پسر جوزپینا گواچی، یک شخصیت برجسته در فرهنگ پیش از ریسورجیمنتو، و یک ستاره شناس توانا در Specola di Capodimonte بود، تصمیم گرفت خود را وقف مطالعه آسمان کند. ناظر خستگی ناپذیر، پرشور و نابغه، او آنچه را که لازم است و انگیزه هایی برای \"شکستن\" داشت، اما شانس به او لبخند نزد: او چندین بار او را مسخره کرد و او را به کوچه های کوری هل داد که سرسختی او را از رها کردنشان باز می داشت. بنابراین، هنگامی که فرصت بزرگ در برابر او قرار گرفت، او آن را تشخیص داد اما نتوانست به طور کامل از آن استفاده کند و مانند عاشق پوچینی توسکا \"ناامید\" مرد.

La scienza è un’esaltante avventura che è costume raccontare attraverso le gesta dei grandi. Esiste però un’altra storia, altrettanto avvincente ma con poca voce, scritta dai tanti gregari e potenziali campioni cui la sorte, spesso nemmeno troppo cieca, ha negato la gloria. Questo libro parla di uno di loro e del suo piccolo mondo sulla collina di Capodimonte, a Napoli. È la parabola di Arminio Nobile – personaggio notevole eppure poco noto dell’astronomia italiana – svolta sulla scena della nascente astrofisica, in una stagione di grandi transizioni per il Mezzogiorno. Arminio, che era figlio di Giuseppina Guacci, figura di spicco della cultura pre-risorgimentale, e di un valente astronomo della Specola di Capodimonte, scelse di votarsi allo studio del cielo. Osservatore instancabile, appassionato e genialoide, aveva le carte in regola e le motivazioni per “sfondare”, ma la fortuna non gli arrise: più volte si beffò di lui, spingendolo su vicoli ciechi che la sua testardaggine gli impedì di abbandonare. Così, quando la grande occasione gli si parò davanti, la riconobbe ma non seppe coglierla appieno, morendo “disperato” come il pucciniano amante di Tosca.