ARDS Acute Respiratory Distress in Adults

پیشرفت بزرگی از اولین توصیف سندرم زجر تنفسی حاد توسط گروه دنور در سال 1967 (لانست) حاصل شده است. اگرچه ما اصطلاح "سندرم دیسترس تنفسی بزرگسالان" را در شرح دوم و دقیق‌تر خود از این سندرم معرفی کردیم (ههست، 1971)، احتمالاً به این دلیل ساده که کودکان نیز به دلیل توهین‌های ریوی حاد از همان سندرم رنج می‌برند اشتباه بوده است. امروزه سندرم دیسترس حاد تنفسی در بزرگسالان (ARDS) به عنوان یک مشکل در سراسر جهان شناخته شده است، اما شیوع بیماری در نقاط مختلف جهان متفاوت است. حجم عظیمی از تحقیقات بر روی مکانیسم‌های آسیب حاد ریه متمرکز شده‌اند و هنوز توالی دقیق رویدادها و عوامل رسانه‌ای در آبشار التهابی، که منجر به نارسایی حاد تنفسی از ARDS می‌شود، شناخته شده نیست، اما احتمالات زیادی وجود دارد. تعریف ARDS در سال‌های اخیر به تدریج اصلاح شده است و محققان در سراسر جهان در حال حاضر به منظور ایجاد مفاهیم یکسان‌تر در شناسایی، عوامل خطر و مکانیسم‌های آسیب ریه که روزی منجر به بهبود رویکردهای مدیریتی می‌شود، همکاری می‌کنند. در حال حاضر، حداقل برخی از مراکز نتایج بهبود یافته ای را در ARDS نشان می دهند و به نرخ بقای تقریبی 60٪ دست می یابند. در گذشته، اکثر سری‌های بزرگ تنها حدود 40 درصد بقا را با 11 علت ARDS ثبت کردند. این پیشرفت ظاهری احتمالاً به مراقبت دقیق تر و منضبط تر نسبت به هر حمله دارویی خاص به مکانیسم اساسی که منجر به ARDS می شود نسبت داده می شود.

Great progress has been made since the first description of the acute respiratory distress syndrome by the Denver group in 1967 (Lancet). Although we introduced the term 'adult respiratory distress syndrome' in our second and more detailed description of the syndrome (ehest, 1971), this was probably amistake for the simple reason that children also suffer the same syndrome fo11owing acute lung insults. Today, the syndrome of acute respiratory distress in adults (ARDS) is recognized as a worldwide problem, but the prevalence of disease varies in different parts of the world. A huge amount of research has focused on the mechanisms of acute lung injury and yet the exact sequence of events and media tors in inflammatory cascade, which result in acute respiratory failure from ARDS, is not known but many possibilities exist. The definition of ARDS has been gradua11y modified in recent years and investigators around the world are now co11aborating in order to establish more uniform concepts in identification, risk factors and mechanisms of lung injury, which someday will result in improved approaches to management. Already, at least some centers are showing improved outcomes in ARDS, achieving an approximate 60% survival rate. In the past, most large series documented only about a 40% survivability taking a11 causes of ARDS. This apparent progress is likely attributable to more meticulous and disciplined care than any specific pharmacologic attack on the basic mechanism resulting in ARDS.