Architectonics of the Human Telencephalic Cortex

این یک کار به موقع است. بسیاری از ما در حال حاضر برای به یاد آوردن حلقه ناخوشایند یک بحث و جدل بین کسانی که قطعات "مو شکافنده" قشر مغز را ایجاد کردند (به تعبیر یکی از عبارات مورد علاقه O. Vogt) و کسانی که قشر را به عنوان یک قشر همگن می دیدند، بسیار جوان هستیم. ماتریسی که طنین امواج EEG را حفظ می کند (به بیان بیلی و فون بونین). یکی از اردوگاه ها دیگری را به تولید فرآورده های ساختگی با قلم مو متهم کرد و برعکس این اتهام، ضعف بینایی بود. مصنوعات از انواع مختلفی برای توضیح خطای حریف استفاده شد، از اثرات ادراکی (باندهای ماخ که مرزهای منطقه را تیز می کنند) تا تثبیت ضعیف ظاهراً به دلیل پرفیوژن خیلی زود (!) پس از مرگ. من بیشتر اینها را مستقیماً از دهان قهرمانان داستان شنیده ام. این بحث حل نشد اما با افزایش سن کمرنگ شد و در نهایت محو شد. وقتی دیدم که پروفسور براک با ظرافت از بحث در مورد یک اصل افراطی گرایانه، یعنی مرزهای منطقه ای «تیز مو»، که در زیست شناسی رشد معنی کمی دارد و به فیزیولوژی عصبی بی ربط است، اجتناب می کند، خیالم راحت شد. این در واقع برای نوروآناتومی قشر مغز مضر بود، زیرا نفی آن منجر به این ایده شد که مناطق از نظر ساختاری متمایز اصلاً وجود ندارند. با این حال، هیچ کس واقعیت پنج انگشت یک دست را انکار نمی کند، حتی اگر انتساب دقیق هر سلول اپیدرمی به یک انگشت یا انگشت دیگر غیرممکن باشد.

This is a timely opus. Most of us now are too young to remember the unpleasant ring of a polemic between those who produced "hair-splitting" parcellations of the cortex (to paraphrase one of O. Vogt's favourite expressions) and those who saw the cortex as a homogeneous matrix sus­ taining the reverberations of EEG waves (to paraphrase Bailey and von Bonin). One camp accused the other of producing bogus preparations with a paint brush, and the other way around the accusation was that of poor eye-sight. Artefacts of various sorts were invoked to explain the opponent's error, ranging from perceptual effects (Mach bands crispening the areal borders) to poor fixation supposedly due to perfusion too soon (!) after death. I have heard most of this directly from the protagonists' mouths. The polemic was not resolved but it has mellowed with age and ultimately faded out. I was relieved to see that Professor Braak elegantly avoids dis­ cussion of an extrememist tenet, that of "hair-sharp" areal boundaries, which makes little sense in developmental biology and is irrelevant to neurophysiology. It was actually detrimental to cortical neuroanatomy, since its negation led to the idea that structurally distinct areas are not at all existent. Yet, nobody would deny the reality of five fingers on one hand even if the detailed assignment of every epidermal cell to one finger or another is obviously impossible.