کلمات کلیدی مربوط به کتاب باستان شناسی و آب و هوا: سکونتگاه ها و تغییرات سطح دریاچه در دریای آرال: رشته های تاریخی، باستان شناسی، نظریه باستان شناسی
در صورت تبدیل فایل کتاب Archaeology and Climate: Settlement and Lake-Level Changes at the Aral Sea به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب باستان شناسی و آب و هوا: سکونتگاه ها و تغییرات سطح دریاچه در دریای آرال نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
Geoarchaeology: An International Journal, 2006, Vol. 21، شماره
7, 721-734.
این مقاله نتایج همبستگی
مطالعات باستان شناسی و ژئومورفولوژیکی انجام شده در سواحل و کف
خشک شده دریای آرال توسط یک بین المللی را ارائه می کند. گروهی از
محققان مقیاس قهقرایی ها و تجاوزات دریای آرال اصلاح و تکمیل شده
است، تلاش شده است تا ریزش ها و بالا آمدن سطح دریاها با
رویدادهای تاریخی رخ داده در منطقه دریای آرال که منجر به تغییرات
اقلیمی و اجتماعی شده است پیوند داده شود. منطقه دریای آرال.
< /div>داده های باستان شناسی و ژئومورفولوژی جدید جمع
آوری شده در مجاورت دریای آرال نشان می دهد که سطح دریاچه در
اواخر پلیستوسن و 5000 سال گذشته وجود دارد. . در سواحل شمالی و
جنوبی،
سایتهای باستانشناسی از دوران پارینه سنگی تا اواخر قرون وسطی
شواهدی از فرهنگها و اقتصادهای مختلف را نشان میدهند. تغییرات
در فعالیت استقرار در اواسط هولوسن به چندین نوسان عمده سطح
دریاچه مربوط می شود. برخی از آنها، به ویژه آنهایی که در
حدود
350-450 کالری B.P رخ داده اند. (در طول عصر یخبندان کوچک)،
700-780 کالری B.P.، حدود 1400 کالری B.P.، و
1600-2000 کالری B.P.، با تغییرات سنگ شناسی در هسته های رسوبی
بازیابی شده از
دریای آرال همراه بود و مشاهده شد. در شیفت های ساحلی ما نشان
میدهیم که حداکثر سطح دریاچه در 72-73
متر بالاتر از سطح دریا قابل تأیید نیست. بالاترین سطح دریاچه،
که در آغاز قرن بیستم به آن رسیده است، احتمالاً هرگز از 54 تا
55 متر قبل از میلاد تجاوز نکرده است. علاوه بر این، ما یک
ایستگاه سطح پایین که قبلاً ناشناخته بود در ارتفاع 42-43 متری
قبل از ظهر ثبت کردیم. مربوط به عصر برنز
(~ 4000-3000 پ.م.). رگرسیون در طول سالهای 1200-1300 A.D. قبلا
دست کم گرفته می شد و
کمتر از سطح دریاچه کنونی بود. تغییرات محیطی مشاهده شده، به جز
تغییرات
از دهه 1960، به احتمال زیاد ناشی از تغییرات آب و هوایی است،
اگرچه فعالیت های انسانی (به عنوان مثال، آبیاری) می تواند
تأثیر را تقویت کند.
Geoarchaeology: An International Journal, 2006, Vol. 21, No. 7,
721–734.
В статье представлены результаты
корреляции археологических и геоморфологических исследований,
проводившихся на побережье и осушенном дне Аральского моря
международной группой исследователей. Уточнена и дополнена
шкала регрессий и трансгрессий Аральского моря, произведена
попытка связать падения и повышения уровня моря с историческими
событиями, имевшими место в Приаралье, повлекшими за собой
климатические и социальные изменения в Приаралье.
New archaeological and geomorphologic
data collected adjacent to the Aral Sea show lake-level
stands during the late Pleistocene and the past 5000 years. On
the northern and southern shores,
archaeological sites from the Palaeolithic through the Late
Middle Ages contain evidence of various
cultures and economies. Changes in settlement activity during
the mid-Holocene are related
to several major lake-level oscillations. Some of them,
especially those which occurred at approximately
350–450 cal B.P. (during the Little Ice Age), 700–780 cal B.P.,
around 1400 cal B.P., and
1600–2000 cal B.P., were accompanied by lithological changes in
sediment cores retrieved from
the Aral Sea and were observed in shoreline shifts. We show
that a maximum lake level at 72–73
m above sea level cannot be corroborated. The highest lake
level, which was reached at the
beginning of the 20th century, probably never exceeded 54–55 m
a.s.l. Furthermore, we documented
a previously unknown low-level stand at 42–43 m a.s.l. that
dated to the Bronze Age
(~4000–3000 B.P.). The regression during 1200–1300 cal A.D. was
formerly underestimated and
was lower than the present-day lake level. The observed
environmental changes, except those
since the 1960s, are most probably driven by climate
variability, though human activities (e.g.,
irrigation) can amplify the impact.