دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
دانلود کتاب Apuntes sobre la filosofía de la revelación de F.W.J. Schelling (1841-1842)
دانلود کتاب نکاتی درباره فلسفه وحی توسط F.W.J. شلینگ (1841-1842)
مشخصات کتاب
Apuntes sobre la filosofía de la revelación de F.W.J. Schelling (1841-1842)
ویرایش: نویسندگان: Kierkegaard. Sr̜en, Kierkegaard. Sr̜en, Schelling. Friedrich Wilhelm Joseph von سری: Colección estructuras y procesos. Serie filosofía ISBN (شابک) : 9788498795141, 8498795141 ناشر: Editorial Trotta سال نشر: 2014 تعداد صفحات: v, 154 páginas [149] زبان: Spanish فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) حجم فایل: 653 Kb
قیمت کتاب (تومان) : 42,000
در صورت تبدیل فایل کتاب Apuntes sobre la filosofía de la revelación de F.W.J. Schelling (1841-1842) به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب نکاتی درباره فلسفه وحی توسط F.W.J. شلینگ (1841-1842) نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
توضیحاتی در مورد کتاب نکاتی درباره فلسفه وحی توسط F.W.J. شلینگ (1841-1842)
فاجعه: آنچه که گفتن باقی می ماند، وقتی همه چیز گفته شد، خرابی
گفتار، فروپاشی نوشتار، شایعه ای که زمزمه می کند، آنچه که بی
باقی می ماند. همیشه در آینده، همیشه گذشته. تاریخی خارج از تاریخ
بیایید زبان معمولی را فراموش کنیم: فقط یک تمرین عالی در کنایه
(آیا می توانیم این نام را برای آن بگذاریم؟) نوشتن فاجعه را ممکن
می کند. بیایید همه دیالکتیک ها را فراموش کنیم: فقط تمرین
آکروباتیک، شدید و بیش از حد زبان (یک کلمه همیشه بیشتر از یک
کلمه است) فکر فاجعه را ممکن می کند. تقریباً قصور، که باعث
می‌شود زبان فراتر از خودش صحبت کند (لویناس می‌گوید زبان متعالی
ناب بدون هیچ ارتباطی) موریس بلانشو را با مضامین هسته‌ای در
آثارش به خواننده نزدیک‌تر می‌کند: انفعال به‌عنوان یک نیاز مملو
از مسئولیت، به‌عنوان اشتیاق بی‌نام (من بدون من) که در برابر
قدرت و ظلم با طرد و مقاومت و مبارزه پاسخ می دهد (فاجعه تنها
چیزی است که سلطه را دور نگه می دارد). رابطه غیر متقابل با
دیگری، همسایه (که بر من سنگینی می کند تا زمانی که خودم را به
انفعال رادیکال باز کنم). دوستی به عنوان یک رابطه غیرقابل اندازه
گیری (بیرون در گسست و در دست نیافتنی آن متحد می شود). تجربه
غیرممکن مرگ (شکیبایی بی‌نهایت برای چیزی که هرگز برای همیشه
انجام نمی‌شود)...
نوشته‌ای تکه‌تکه، اما نه بی‌آب: فکر فاجعه، بلانشو را به
گفت‌وگوی انتقادی می‌کشاند، گاه با روانکاوی (که با توصیف زیبا و
جذاب زندگی‌نامه‌ای «صحنه ابتدایی» و راز آن اشتباه گرفته
می‌شود)، گاهی با هگل (آن دشمن اجتناب‌ناپذیر)، و مهم‌تر از همه
با هایدگر (توسل به ریشه‌شناسی همیشه در میان). بلکه در طنین
خلاقانه با نیچه، کافکا، ملویل، هولدرلین، مالارمه، والری و رنه
شار.
توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی
Desastre: lo que queda por decir cuando se ha dicho todo, ruina
del habla, desfallecimiento de la escritura, rumor que murmura,
lo que resta sin resto; siempre por venir, siempre pasado;
histórico fuera-de-la-historia. Olvidémonos del lenguaje
ordinario: solo un ejercicio sublime de ironía (¿se le puede
dar ese nombre?) hace posible la escritura del desastre.
Olvidémonos de toda dialéctica: solo un ejercicio acrobático,
intenso y excesivo del lenguaje (una palabra es siempre más que
una palabra) posibilita un pensamiento del desastre.
A través de este pensamiento, sustentado en una escritura
fragmentaria, casi aforística, que hace hablar al lenguaje más
allá de sí mismo (lenguaje de pura trascendencia sin correlato
alguno, diría Levinas) acerca Maurice Blanchot al lector a
temas nucleares en su obra: la pasividad como exigencia cargada
de responsabilidad, como pasión anónima (yo sin yo) que ante el
poder y la opresión responde con el rechazo, la resistencia y
el combate (el desastre es lo único que mantiene a distancia el
dominio); la relación de no reciprocidad con el otro, el
prójimo (que pesa sobre mí hasta abrirme a la radical
pasividad); la amistad como relación inconmensurable (el afuera
unido en su ruptura y en su inaccesibilidad); la experiencia
imposible de la muerte (paciencia infinita de aquello que no se
realiza nunca de una vez por todas)…
Escritura fragmentaria, mas no estanca: el pensamiento del
desastre arrastra a Blanchot a un diálogo crítico, por momentos
con el psicoanálisis (arrumbado por la bella y arrebatadora
descripción, autobiográfica, de una «escena primitiva» y su
secreto), por momentos con Hegel (ese enemigo inevitable), y
sobre todo con Heidegger (el recurso a la etimología siempre en
entredicho); pero también, en resonancia creadora con
Nietzsche, Kafka, Melville, Hölderlin, Mallarmé, Valéry y René
Char.
