Appropriating Blackness: Performance and the Politics of Authenticity

مطالعه تحریک‌آمیز E. Patrick Johnson هنرمند و محقق اجرا به بررسی چگونگی تخصیص و اجرای سیاهی - به سوی اهداف کاملاً متفاوت - در داخل و خارج از فرهنگ آمریکایی آفریقایی می‌پردازد. مصوب کردن سیاهی از این بحث ناشی می شود که سیاه نمایی در ایالات متحده لزوماً یک هویت سیاسی است - مورد تایید و انکار، جذاب و دفع کننده، ثابت و قابل انعطاف. جانسون با تکیه بر نظریه عملکرد، مطالعات عجیب و غریب، تحلیل ادبی، نقد فیلم، و کار میدانی قوم‌نگاری، توضیح می‌دهد که چگونه حوزه‌های انتخابیه مختلف به طور مداوم تلاش می‌کنند تا مرزهای سیاهی \"اصیل\" را تجویز کنند و چگونه عملکرد بیهودگی چنین شرکت‌هایی را برجسته می‌کند.

جانسون به مکان‌های مختلف سیاه‌نمایی می‌نگرد، از جمله مستند تأثیرگذار مارلون ریگز Black Is . . . Black Ain’tو برنامه های کمدی توسط ادی مورفی، دیوید آلن گریر و دیمون وینز. او نوشته‌های ملی‌گرایانه امیری باراکا و الدریج کلیور، زبان بومی فرهنگ همجنس‌گرایان سیاه‌پوست، تاریخ شفاهی تجربه مادربزرگش به‌عنوان یک کارگر خانگی در جنوب، موسیقی انجیل را که توسط گروه کر سفیدپوست استرالیایی اجرا می‌شود، و آموزش در کلاس درس مطالعات اجرا را تحلیل می‌کند. . جانسون با کاوش در اهداف و تأثیرات متفاوت این اجراها - از مقاومت در برابر نژادپرستی، تبعیض جنسی، و همجنس‌گرا هراسی گرفته تا حذف مخالفان جنسی از جامعه سیاه‌پوستان، به طرز ماهرانه‌ای مفاهیم چندگانه سیاهی و پیامدهای سیاسی بی‌شمار آن‌ها را تحلیل می‌کند. گزارش انعکاسی او همدستی خود او را به عنوان قوم شناس و معلم در تصدیق روایات سیاهی در نظر می گیرد.

Performance artist and scholar E. Patrick Johnson’s provocative study examines how blackness is appropriated and performed—toward widely divergent ends—both within and outside African American culture. Appropriating Blackness develops from the contention that blackness in the United States is necessarily a politicized identity—avowed and disavowed, attractive and repellent, fixed and malleable. Drawing on performance theory, queer studies, literary analysis, film criticism, and ethnographic fieldwork, Johnson describes how diverse constituencies persistently try to prescribe the boundaries of "authentic" blackness and how performance highlights the futility of such enterprises.

Johnson looks at various sites of performed blackness, including Marlon Riggs’s influential documentary Black Is . . . Black Ain’t and comedic routines by Eddie Murphy, David Alan Grier, and Damon Wayans. He analyzes nationalist writings by Amiri Baraka and Eldridge Cleaver, the vernacular of black gay culture, an oral history of his grandmother’s experience as a domestic worker in the South, gospel music as performed by a white Australian choir, and pedagogy in a performance studies classroom. By exploring the divergent aims and effects of these performances—ranging from resisting racism, sexism, and homophobia to excluding sexual dissidents from the black community—Johnson deftly analyzes the multiple significations of blackness and their myriad political implications. His reflexive account considers his own complicity, as ethnographer and teacher, in authenticating narratives of blackness.