Aorta und große Arterien: Pathophysiologie, Klinik, Röntgenologie und Chirurgie

بسیاری از یافته‌های تجربی اساسی در جراحی عروق، توسعه تکنیک‌های بخیه‌زنی و پیوند عروق به اوایل قرن می‌رسد. از زمان اولین کاربرد بالینی آنها توسط LEXER در سال 1907، پیوندهای ورید اتوپلاستیک بهترین گزینه برای پل زدن عیوب در شریان های بزرگ محیطی هستند. معاینات عروقی متعدد در Rehnsche Klinik در فرایبورگ i. بر اساس تجربیات گسترده از جنگ جهانی دوم، شواهدی مبنی بر باز بودن وریدهای پیوندی ارائه کرد. اگرچه اولین تلاش ها برای آرتریوهومیوپلاستی اندکی پس از آغاز قرن انجام شد، این روش تا زمانی که R. E. GRoss و همکارانش بدون اهمیت بالینی باقی ماند. در سال 1948 اولین پیوند موفقیت آمیز برای تنگی تنگی ایستموس آئورت و تترالوژی فالوت گزارش شد. این همچنین پیوند در آئورت و عروق بزرگ عروقی را امکان پذیر کرد. با توجه به پیشرفت بیشتر تشخیص های بالینی و رادیولوژیک، پیشرفت های شناخته شده در جراحی عمومی و بیهوشی و کاربرد بالینی گسترده آرتریوهومیوپلاستی، جراحی آئورت و شریان های بزرگ رونق جدیدی را تجربه کردند و اهمیت فزاینده ای در عمل و تحقیقات بالینی پیدا کردند. . در دهه اخیر، با توسعه ابزارهای اضافی مانند هیپوترمی، انحرافات گردش خون خارج از بدن، بهبود بخیه ها و ابزارها و به ویژه با کاربرد بالینی جایگزینی عروق آلوپلاستیک، امکانات جراحی عروق تا حدی گسترش یافته است که امروزه اکثر بیماری ها. از آئورت و شریان های بزرگ می توان یک درمان جراحی امیدوارکننده را انجام داد. حتی جراحی ترمیمی قوس آئورت و آئورت صعودی با دریچه آئورت با کمک برخی از پاسخ های مصنوعی انجام شده است.

Viele grundlegende experimentelle Erkenntnisse der Gefäßchirurgie, der Ausarbeitung der Nahttechnik und der Gefäßtransplantation reichen in die Jahrhundertwende zurück. Zur Überbrückung von Defekten an großen peripheren Arterien haben sich die auto­ plastischen Venentransplantate seit ihrer ersten klinischen Anwendung durch LEXER 1907 bisher am besten bewährt. Durch zahlreiche arteriographische Untersuchungen wurde an der Rehnschen Klinik in Freiburg i. Br. anhand großer Erfahrungen aus dem zweiten Weltkrieg der Beweis für die Durchgängigkeit der verpflanzten Venen erbracht. Obwohl die ersten Versuche der Arteriohomoioplastik schon kurz nach der Jahrhundertwende ausgeführt wurden, blieb das Verfahren ohne klinische Bedeutung, bis R. E. GRoss u. Mitarb. 1948 die ersten erfolgreichen Transplantationen bei der Aortenisthmusstenose und bei der Fallotschen Tetralogie mitteilten. Damit waren auch Transplantationen an der Aorta und den großen Stammgefäßen möglich. Durch die Weiterentwicklung der klinischen und röntgenologischen Diagnostik, die bekannten Fortschritte der allgemeinen Chirurgie und Anaesthesie und durch die erweiterte klinische Anwendung der Arteriohomoioplastik erlebte die Chirurgie der Aorta und der großen Arterien einen neuen Aufschwung und gewann zunehmende Bedeutung in Klinik und Forschung. Im letzten Jahrzehnt wurden die Möglichkeiten der Gefäßchirurgie durch Entwicklung weiterer Hilfsmittel wie Hypo­ thermie, extrakorporale Kreislaufumleitungen, Verbesserung des Nahtmaterials und Instrumentariums und besonders durch die klinische Anwendung des alloplastischen Gefäßersatzes in einem solchen Ausmaß erweitert, daß heute die meisten Erkrankungen der Aorta und der großen Arterien einer erfolgversprechenden operativen Therapie zu­ geführt werden können. Selbst die rekonstruktive Chirurgie des Aortenbogens und der Aorta ascendens mit der Aortenklappe wurde mit Hilfe von bestimmten künstlichen bzw.