Antiquity Forgot: Essays on Shakespeare, Bacon and Rembrandt

احتمالاً این روسو بود که برای اولین بار رویاها را به عنوان تجربیات نجیب‌بخش در نظر گرفت. هر کسی که تا به حال Reveries du Promeneur Solitaire را خوانده باشد باید از کیفیت رویایی مراقبه های روسو شگفت زده شود. این ویژگی رویایی هنوز با ما است و کسانی که آن را تجربه می کنند، خود را در آن نجیب می بینند. شاهد فیلم معروف مارتین لوتر کینگ "1 رویا دارم." رویاپردازی و الهام گرفتن هنرمند را به بالاترین پله در نردبان روابط انسانی می رساند. احتمالاً این دیدگاه رایج در میان تحصیلکردگان عصر ماست. روسو آن دیدگاه را قابل احترام و غالب ساخت. با این حال، از نظر دیگر، مشکل بسیار قدیمی تر است. این مشکل فلسفه و شعر سیاسی است، مشکل سقراط و ارسطوفان، افلاطون و هومر. با این حال، در حالی که دوران باستان معمولاً تاج و تخت را به فلسفه می‌دهد، از رووس دریا، دیدگاه بدیل غالب است. با این حال، این تمایز یک تمایز رسمی نیست. سر فیلیپ سیدنی افلاطون را به سمت شعر دعوت کرد. تمایز واقعی بین تخیل و عقل است. همانطور که ارسطو اشاره می کند، اگر قرار است عقل حکم کند، معمارترین علوم، یعنی علم سیاست، باید حکومت کند. این فلسفه سیاسی است که باید ماهیت هنرهایی را مشخص کند که به خیر شهر یا شهر کمک می کند یا مانع آن می شود. این بدان معنا نیست که یک پروفسور صرف باید در مورد شیک اسپیر، بیکن و رامبراند قضاوت کند. یعنی اگر این سه هنرمند بزرگ را مطالعه کند از محدودیت های انضباطی فراتر نمی رود.

It was probably Rousseau who first thought of dreams as ennobling experiences. Anyone who has ever read Reveries du Promeneur Solitaire must be struck by the dreamlike quality of Rousseau's meditations. This dreamlike quality is still with us, and those who experience it find themselves ennobled by it. Witness Martin Luther King's famous "1 have a dream. " Dreaming and inspiration raise the artist to the top rung in the ladder ofhuman relations. That is probably the prevailing view among educated people of our time. Rousseau made that view respectable and predominant. Yet in another sense, the problem is much older. It is the problem of political philosophy and poetry, the problem of Socrates and Aristophanes, of Plato and Homer. Yet, while antiquity usually gives the crown to philosophy, since Rous­ seau, the alternative view tends to prevail. The distinction is not, however, a formal one. Sir Philip Sidney enlisted Plato on the side of poetry. The true distinction is between imagination and reason. If reason is to rule, as Aristotle points out,l the most architectonic of the sciences, that is political science, should rule. It is political philosophy which must determine the nature of the arts which will help or which will hinder the good of the city or the polity. That does not mean that a mere professor should stand in judgment of Shake­ speare, Bacon, and Rembrandt. It means that ifhe studies these three great artists, he is not over-stepping disciplinary limits.