Andrea Mantegna and the Italian Renaissance

مانتنیا در سال 1431 به دنیا آمد. او نقاشی را در مدرسه پادوآ که دوناتلو و پائولو اوچلو قبلاً در آن تحصیل کرده بودند، آموزش دید. حتی در سنین جوانی، سفارش‌هایی برای کارهای آندریا سرازیر شد، برای مثال نقاشی‌های دیواری کلیسای کوچک اوتاری پادوآ.
در مدت کوتاهی مانتنیا به دلیل ایده های بسیار بدیع خود جایگاه خود را به عنوان یک مدرنیست پیدا کرد. استفاده از پرسپکتیو در آثارش ازدواج او با نیکولوزیا بلینی، خواهر جیووانی، راه را برای ورود او به ونیز هموار کرد.
مانتنیا با محراب خود در پالا سان زنو به بلوغ هنری رسید. او در مانتوا ماند و هنرمند یکی از معتبرترین دادگاه های ایتالیا - دادگاه گونزاگ شد. مانتنیا علیرغم پیوندهایش با بلینی و لئوناردو داوینچی، از استفاده نوآورانه آنها از رنگ یا ترک تکنیک حکاکی خود خودداری کرد. سوئیت عروس کامل ترین کار او محسوب می شود.

Mantegna was born in 1431. He trained in painting at the Padua School where Donatello and Paolo Uccello had previously attended. Even at a young age commissions for Andrea’s work flooded in, for example the frescoes of the Ovetari Chapel of Padua.
In a short space of time Mantegna found his niche as a modernist due to his highly original ideas; the use of perspective in his works. His marriage with Nicolosia Bellini, the sister of Giovanni, paved the way for his entree into Venice.
Mantegna reached an artistic maturity with his altarpiece of Pala San Zeno. He remained in Mantua and became the artist for one of the most prestigious courts in Italy - the Court of Gonzague. Despite his links with Bellini and Leonardo da Vinci, Mantegna refused to adopt their innovative use of colour or leave behind his own technique of engraving. The Bridal Suite is considered his most accomplished work.