André Malraux : towards the expression of transcendence

دو محور اصلی تحقیق، جست‌وجوی مداوم مالرو برای بعد تعالی در زندگی انسانی و، دست‌کم قانع‌کننده، جستجوی او برای یافتن مناسب‌ترین و مؤثرترین ابزار برای بیان آگاهی در حال تغییر از آنچه که آن بعد ممکن است را بیان کند، است. بودن. جای تعجب نیست که در دنیایی که ظاهراً محکوم به زوال در سایه طیفی مرگ است، ثابت های خاصی وجود دارد: اشتیاق به برادری برای مبارزه با خلوت اساسی انسان، امتناع از فرو رفتن بدون تلاش در گرداب پوچ، اعتقاد به زندگی باید به طور کامل و شدید زندگی کرد. وضعیت انسان همین است که هست. روش‌هایی که شخصیت‌های مالرو و البته خود مالرو با این شرایط کنار می‌آیند، تحول آشکاری را آشکار می‌کند، به‌ویژه از رمان La condition Humaine در سال ۱۹۳۳ به بعد. خواننده، مالرو را از دوران نوجوانی بازیگوش از طریق دوگانگی رنج و تمجید در سال‌های میانی زندگی، به سمت گفته‌های عمدتاً پرسشگرانه مرد بالغ دنبال می‌کند. طنز غالباً بیهوده و گاه طعنه آمیز جوانی ابتدا جای خود را به شناخت دردناک پرتگاه می دهد، سپس به کشف تعادلی بسیار آزمایشی در فلسفه مسخ که توسط مالرو مسن تر مورد حمایت قرار می گیرد. آندره مالرو: به سوی بیان تعالی، مراحل اصلی را نشان می دهد که مالرو به وسیله آن به این تعادل دست یافت.

The two principal axes of inquiry are Malraux's ongoing quest for a dimension of transcendence within human life and, at lest as compelling, his search for the most appropriate and effective means by which to express a changing awareness of just what that dimension might be. Not surprisingly, in a world apparently doomed to languish in the spectral shadow of Death, there are certain constants: a yearning for some fraternity to combat man's essential solitude, a refusal to sink without effort into the vortex of the Absurd, a conviciton that life is to be lived fully and intensely. The human condition is what it is. The ways in which Malraux's characters, and of course Malraux himself, cope with this condition reveal a clear evolution, especially from the 1933 novel La condition humaine onwards. The reader follows Malraux from playful adolescence through the dichotomy of anguish and glorification in his middle years, towards the primarily interrogative utterances of the mature man. The often frivolous, sometimes sardonic, humour of youth gives way first to a painful recognition of the abyss, then to the discovery of a very tentative equilibrium in the philosophy of metamorphosis espoused by an older Malraux. André Malraux: Towards the Expression of Transcendence reveals the principal steps by which Malraux achieved that equilibrium.