Ancient Music Adapted to Modern Practice

اولین بار در رم در سال 1555 منتشر شد، رساله نیکولا ویسنتینو یکی از تأثیرگذارترین متون تئوری موسیقی قرن شانزدهم بود. این ترجمه توسط ماریا ریکا مانیاتس اولین نسخه انگلیسی زبان اثر مهم ویسنتینو است.

بر خلاف اکثر نظریه پردازان اولیه، ویسنتینو صرفاً عملکرد زمان خود را خلاصه نکرد. هدف او تغییر نحوه نوشتن آهنگسازان و نحوه تفکر نوازندگان درباره موسیقی بود.

مشهورترین مشارکت او اقتباس از جنس کروماتیک و هماهنگ یونان باستان با تمرین چندصدایی مدرن است. اما او همچنین موضع آوانگارد را در مورد رابطه بین موسیقی و موضوع و احساسات یک متن سکولار یا مقدس بیان کرد. او این دیدگاه را به چالش کشید که قسمت نویسی همیشه باید با قواعد کنترپوان مطابقت داشته باشد، و اظهار داشت که مجوز برای بیان احساسات یک متن شفاهی مجاز است. در این مورد او مانیفست های وینچنزو گالیله و کلودیو مونتهوردی را پیش بینی کرد. مقدمه Maniates درباره زندگی و کار ویسنتینو، منابع ایده های او در ادبیات نظری قبلی و انسان گرایان معاصری که احتمالاً از آنها آموخته است، بحث می کند..

First published in Rome in 1555, Nicola Vicentino's treatise was one of the most influential music theory texts of the sixteenth century. This translation by Maria Rika Maniates is the first English-language edition of Vicentino's important work.

Unlike most early theorists, Vicentino did not simply summarize the practice of his time. His aim was to change how composers wrote and how musicians thought about music.

His best-known contribution is the adaptation of the ancient Greek chromatic and enharmonic genera to modern polyphonic practice. But he also expressed the avant garde's position on the relation between music and the subject matter and feelings of a secular or sacred text. He challenged the view that part-writing had always to conform to the rules of counterpoint, asserting that license was permissible in order to express the feelings of a verbal text. In this he anticipated the manifestos of Vincenzo Galilei and Claudio Monteverdi. Maniates' introduction discusses Vicentino's life and work, the sources of his ideas in earlier theoretical literature, and the contemporary humanists from whom he may have learned..