Anaphora and Definite Descriptions: Two Applications of Game-Theoretical Semantics

من برای قدردانی درست از آنچه در این کتاب انجام می‌دهیم، لازم است بدانیم که رویکرد ما به نظریه‌پردازی زبان‌شناختی با دیدگاه‌های رایج متفاوت است. رویکرد ما را می‌توان با نشان دادن آنچه که آن را از ایده‌های روش‌شناختی رایج در زبان‌شناسی نظری متمایز می‌کند، توصیف کرد، که من آن را به‌شدت اشتباه می‌دانم. زبان شناسان معمولا وظیفه خود را در این روزها به عنوان تعمیم های استثنایی از نمونه های خاص تفسیر می کنند. این استراتژی توضیحی از چندین جهت اشتباه است. پیش‌فرض آن این است که می‌توانیم درباره مثال‌های خاص «شهود» داشته باشیم، معمولاً نمونه‌هایی که توسط خود زبان‌شناس ابداع شده‌اند، به اندازه‌ای قابل اعتماد و دقیق که به عنوان مبنایی برای تعمیم‌های دقیق عمل کند. همچنین این پیش‌فرض را پیش‌فرض می‌گیرد که ما نمی‌توانیم به همان اندازه قابل اعتماد به قوانین عمومی زبانی دسترسی داشته باشیم. هر دو فرض به نظر من بسیار مشکوک به نظر می رسد، و اولین آنها در واقع توسط زبان شناسانی مانند دوایت بول اینگر به چالش کشیده شده است. همچنین شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد در مورد موارد کمتر واضح، حتی در رابطه با سؤالات نسبتاً ساده‌ای مانند دستور زبان (قابلیت پذیری) میزان هم‌صدایی میان زبان‌شناسان نسبتاً پایین است. به همین دلیل ما سعی کرده‌ایم بیشتر به نقل‌قول‌های داستان‌های داستانی، روزنامه‌ها و مجلات معاصر تکیه کنیم تا نمونه‌های موردی زبان‌شناسان و فیلسوفان. همچنین برای من عجیب است که برخی از همان زبان شناسانی که معتقدند همه ما دارای ایده های ذاتی در مورد ویژگی های کلی دستور زبان های ممکن انسانی هستیم، فرض می کنند که ما می توانیم تنها از طریق پیامدهای خاص آنها به آنها دسترسی داشته باشیم.

I n order to appreciate properly what we are doing in this book it is necessary to realize that our approach to linguistic theorizing differs from the prevailing views. Our approach can be described by indicating what distinguishes it from the methodological ideas current in theoretical linguistics, which I consider seriously misguided. Linguists typically construe their task in these days as that of making exceptionless generalizations from particular examples. This explanatory strategy is wrong in several different ways. It presupposes that we can have "intuitions" about particular examples, usually examples invented by the linguist himself or herself, reliable and sharp enough to serve as a basis of sharp generalizations. It also presupposes that we cannot have equally reliable direct access to general linguistic regularities. Both assumptions appear to me extremely dubious, and the first of them has in effect been challenged by linguists like Dwight Bol inger. There is also some evidence that the degree of unanimity among linguists is fairly low when it comes to less clear cases, even in connection with such relatively simple questions as grammaticality (acceptability). For this reason we have tried to rely more on quotations from contemporary fiction, newspapers and magazines than on linguists' and philosophers' ad hoc examples. I also find it strange that some of the same linguists as believe that we all possess innate ideas about general characteristics of humanly possible grammars assume that we can have access to them only via their particular consequences.