Analysing the Structure of Econometric Models

درک ساختار یک مدل بزرگ اقتصاد سنجی بیشتر شبیه هنر شراب خوری یا هنر نواختن یک آلت موسیقی است. کیفیت یک شراب از ترکیب پیچیده ای از عناصر مختلف مانند رنگ آن که باید شفاف و کریستالی باشد، بوی آن که می تواند به عطر عمومی تجزیه شود و انواع ویژگی های خاص، کم و بیش پایدار بسته به نوع و نوع شراب حاصل می شود. البته سن شراب، طعم آن، که دوباره یک سیستم پیچیده است که تعادل و جذابیت آن به کل مجموعه مواد بستگی دارد: الکل، تانن، گلیسیرین، شکر، اسیدیته. . . به طور مشابه، نوازندگی یک کلارینت به کیفیت ساز او، به روش‌های اجسام، انگشت‌گذاری، زبان و فن بیان، به حس ریتم، مرحله‌بندی و رنگ تن بستگی دارد. با این حال، افسون ایجاد شده توسط رومانی-کنتی یا اجرای درخشان سونات فا مینور براهم برای کلارینت و پیانو از فرآیندی ناشی می شود که در عین حال بسیار ساده تر و بسیار پیچیده تر از کنار هم قرار دادن مستقیم روابط علی فردی است. در سال‌های اخیر، اقتصاددانان و اقتصاددانان کلان با مشکل همگام ماندن با تعداد روزافزون مدل‌های اقتصادسنجی بزرگ پیچیده‌تر به چالش کشیده شده‌اند. ضرورت توسعه ابزارهای تحلیلی سیستماتیک برای مطالعه ساختار اغلب ضمنی و پنهان این مدل ها آشکارتر شده است.

Understanding the structure of a large econometric model is rather like the art of winetasting or like the art of playing a musical instrument. The quality of a wine results from a complex combination of various elements such as its colour which should be clear and crystalline, its smell which can be decomposed into a general aroma and a variety of particular characteristics, more or less persistent depending on the type and the age of the wine, its taste, of course, which again is a complex system whose equilibrium and charm depend on the whole set of ingredients: alcohol, tannin, glycerine, sugar, acidity . . . Similarly, a clarinetist's musicianship depends on the quality of his instrument, on his embouchure, fingering, tonguing and articu­ lation techniques, on his sense for rhythm, phasing and tone colour. However, the enchantment produced by a Romanee-Conti or by a brilliant performance of Brahm's F minor sonata for clarinet and piano arises from a process which is at the same time time much simpler and much more complex than the straightforward juxtaposition of individual causal relations. In recent years econometricians and macro-economists have been challenged by the problem of keeping abreast with an ever increasing number of increasingly more complex large econometric models. The necessity of developing systematic analytical tools to study the often implicit and hidden structure of these models has become more evident.