Aminadab

دنیای امیناداب، دومین رمان موریس بلانشو، تاریک، عجیب و غریب و خارق العاده است. امیناداب که یادآور فضاهای محصور و تمثیلی کافکا است، هم بازسازی و هم ساختارشکنی قدرت، اقتدار و سلسله مراتب است. رمان زمانی آغاز می‌شود که توماس، با دیدن زنی که از پنجره یک پانسیون بزرگ به او اشاره می‌کند، وارد ساختمان می‌شود و به آرامی درگیر کارهای غیرقابل درک آن می‌شود.

اگرچه توماس دائماً اطمینان دارد که می‌تواند ساختمان را ترک کند، اما او انگار برای همیشه از دنیایی که پشت سر گذاشته جدا شده است. داستان شامل تلاش های ناامید توماس برای روشن کردن وضعیت خود به عنوان یک ساکن در ساختمان و تعاملات نادرست او با بازیگران شخصیت های بیمار، فاسد یا به نوعی تغییر شکل یافته است که با او ملاقات می کند، هیچ یک از آنها کاملاً آنطور که به نظر می رسد نیستند. امین اداب، مردی که طبق افسانه ها نگهبانی از ورودی فضاهای زیرزمینی ساختمان است، تنها یکی از رازهایی است که شایعات در میان ساکنان به گوش می رسد.

به نثری کلاسیک و گاه غنایی نوشته شده است. ، رمان بلانشو به عنوان تمثیلی عمل می کند که بیش از همه به جنبش سرگردان و تلاشی خود نویسندگی اشاره دارد.

The world of Aminadab, Maurice Blanchot's second novel, is dark, bizarre, and fantastic. Reminiscent of Kafka's enclosed and allegorical spaces, Aminadab is both a reconstruction and a deconstruction of power, authority, and hierarchy. The novel opens when Thomas, upon seeing a woman gesture to him from a window of a large boarding house, enters the building and slowly becomes embroiled in its inscrutable workings.

Although Thomas is constantly reassured that he can leave the building, he seems to be separated forever from the world he has left behind. The story consists of Thomas's frustrated attempts to clarify his status as a resident in the building and his misguided interactions with the cast of sickly, depraved, or in some way deformed characters he meets, none of them ever quite what they seem to be. Aminadab, the man who according to legend guards the entrance to the building's underground spaces, is only one of the mysteries reified by the rumors circulating among the residents.

Written in a prose that is classical and at times lyrical, Blanchot's novel functions as an allegory referring, above all, to the wandering and striving movement of writing itself.