American Sign Language and early literacy: a model parent-child program

تعریف معمول اصطلاح \"سواد\" معمولاً با تسلط بر خواندن و نوشتن یک زبان گفتاری مطابقت دارد. این دامنه محدود اغلب ادعاهای بی‌موجهی را ایجاد می‌کند که سواد چاپی به تنهایی منجر به، در میان دیگر مهارت‌های به اصطلاح بالاتر تفکر، تفکر منطقی و عقلانی و استفاده انتزاعی از زبان می‌شود. نویسنده کریستین اسنودون در کتاب جدید خود زبان اشاره آمریکایی و سواد اولیه: برنامه والدین-کودک مدل ادعا می کند که اهمیت سوادآموزی برای کودکان ناشنوا در زبان اشاره آمریکایی (ASL) به حاشیه رانده شده است. در مقابل، اسنودون انجام یک مطالعه قوم‌نگاری و اقدامی را درباره برنامه غاز مادر-فرزند ASL، که توسط یک آژانس خدمات ناشنوایان در انتاریو، کانادا برای آموزش سواد ASL به کودکان ناشنوا ارائه شده است، توصیف می‌کند.

بر اساس بورسیه فعلی، سوادآموزی از طریق گفتمان اولیه به اشتراک گذاشته شده با والدین و سایر نزدیکان، که حس اولیه هویت، فرهنگ و زبان بومی کودک را ایجاد می کند، به دست می آید.

The usual definition of the term "literacy" generally corresponds with mastering the reading and writing of a spoken language. This narrow scope often engenders unsubstantiated claims that print literacy alone leads to, among other so-called higher-order thinking skills, logical and rational thinking and the abstract use of language. Thus, the importance of literacy for deaf children in American Sign Language (ASL) is marginalized, asserts author Kristin Snoddon in her new book American Sign Language and Early Literacy: A Model Parent-Child Program. As a contrast, Snoddon describes conducting an ethnographic, action study of the ASL Parent-Child Mother Goose program, provided by a Deaf service agency in Ontario, Canada to teach ASL literacy to deaf children.

According to current scholarship, literacy is achieved through primary discourse shared with parents and other intimates, which establishes a child's initial sense of identity, culture, and vernacular language....