America's Few: Marine Aces of the South Pacific

با استفاده از داستان‌های موازی گریگوری \"پاپی\" بویینگتون و جوزف \"اسموکی جو\" فاس، دو بازیکن برتر جنگنده تفنگداران دریایی ایالات متحده در تمام دوران، این کتاب جدید و جذاب به بررسی تفنگداران دریایی ایالات متحده می‌پردازد. هوانوردی بر فراز اقیانوس آرام جنوبی.

America's Few به تاریخچه هوانوردی نیروی تفنگداران دریایی ایالات متحده در جنگ جهانی دوم، به دنبال شاهکارهای امتیازآورترین آسهای سپاه، می پردازد. در آسمان گوادالکانال هوانوردی سپاه تفنگداران دریایی در سال 1915 آغاز شد و به عنوان یک نیروی اعزامی مستقل عمل کرد. در طول دوره بین جنگ، پشتیبانی از عملیات آبی خاکی USMC به عنصر کلیدی دکترین هوانوردی دریایی تبدیل شد و نیروی کوچک به تدریج رشد کرد. اما در دسامبر 1941 بیداری بی ادبانه فرا رسید. در عرض چند ساعت از پرل هاربر، هوانوردان قهرمان دریایی بر سر جزیره ویک با ژاپنی ها می جنگیدند.

در اقیانوس آرام جنوبی، هوانوردان سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده از سایه بیرون آمدند تا خود را به عنوان یک نیروی هوایی بی نظیر معرفی کنند. در تابستان 1942، زمانی که نیروی هوایی متفقین در یک موجودیت واحد متحد شد - با نام مستعار "نیروی هوایی کاکتوس" - هوانوردی دریایی تسلط یافت و یک تفنگدار دریایی، سرلشکر روی گایگر، فرمانده آن بود. از دوازده اسکادران جنگنده متفقین که بخشی از نیروی هوایی کاکتوس بودند، هشت اسکادران USMC بودند. در گوادالکانال بود که جو فاس به عنوان نماد هوانوردی دریایی ظاهر شد. به عنوان فرمانده VMF-121، او گروهی از خلبانان جنگنده را سازماندهی کرد که 72 هواپیمای دشمن را سرنگون کردند. خود فاس به امتیاز 26 رسید. در همین حال، پاپی بویینگتون در سال 1935 یک هوانورد دریایی شده بود. او که بیشتر به عنوان فرمانده VMF-214 شناخته می شود، در اواخر سال 1943 به خود رسید و در نهایت با امتیاز پیروزی هوایی فوس مطابقت داشت.

از طریق داستان های موازی این دو تیس جنگنده با امتیاز برتر، و همچنین بسیاری از تیس های دریایی دیگر، مانند کن والش (21 پیروزی)، دان آلدریچ (20)، جان ال. اسمیت (19)، ویلبر توماس ( 18.5)، و ماریون کارل (18.5)، که بسیاری از آنها مدال افتخار دریافت کردند، بیل ین، مورخ هوانوردی تحسین شده، توسعه هوانوردی تفنگداران دریایی ایالات متحده در اقیانوس آرام جنوبی را بررسی می کند.

Using the parallel stories of Gregory "Pappy" Boyington and Joseph "Smokey Joe" Foss, the two top-scoring US Marine Corps fighter aces of all time, this fascinating new book explores US Marine Corps aviation over the South Pacific.

America's Few delves into the history of US Marine Corps aviation in World War II, following the feats of the Corps' top-scoring aces in the skies over Guadalcanal. Marine Corps aviation began in 1915, functioning as a self-contained expeditionary force. During the interwar period, the support of USMC amphibious operations became a key element of Marine aviation doctrine, and the small force gradually grew. But in December 1941 came the rude awakening. Within hours of Pearl Harbor, heroic Marine aviators were battling the Japanese over Wake Island.

In the South Pacific, the aviators of the US Marine Corps came out of the shadows to establish themselves as an air force second to none. In the summer of 1942, when Allied airpower was cobbled together into a single unified entity – nicknamed "the Cactus Air Force" – Marine Aviation dominated, and a Marine, Major General Roy Geiger, was its commander. Of the twelve Allied fighter squadrons that were part of the Cactus Air Force, eight were USMC squadrons. It was over Guadalcanal that Joe Foss emerged as a symbol of Marine aviation. As commander of VMF-121, he organized a group of fighter pilots that downed 72 enemy aircraft; Foss himself reached a score of 26. Pappy Boyington, meanwhile, had become a Marine aviator in 1935. Best known as the commander of VMF-214, he came into his own in late 1943 and eventually matched Foss's aerial victory score.

Through the parallel stories of these two top-scoring fighter aces, as well as many other Marine aces, such as Ken Walsh (21 victories), Don Aldrich (20), John L. Smith (19), Wilbur Thomas (18.5), and Marion Carl (18.5), many of whom received the Medal of Honor, acclaimed aviation historian Bill Yenne examines the development of US Marine Corps aviation in the South Pacific.