All Roads Led to Gettysburg: A New Look at the Civil War's Pivotal Battle

این که گتیسبورگ یک میدان نبرد تصادفی بوده، مدت‌ها پیش از تاریخ جنگ داخلی بوده است. طبق داستان قدیمی، ژنرال لی، کورکورانه به پنسیلوانیا لشکر کشید، در حالی که سواره نظام ارشد او جب استوارت سوار شد و بدون ارتباط به آنها حمله کرد. در همین حال، ژنرال مید، که تنها چند روز فرماندهی می کرد، دشمنی را که موقعیت دقیقش را نمی دانست، تعقیب نامطمئن کرد. و بنابراین این ارتش های نادان در اول جولای 1863 در گتیسبورگ با هم درگیر شدند. تروی د. هارمن با روح طرح واقعی لی شمایل شکن خود در گتیسبورگ، برای تفسیر جدیدی استدلال می کند: زمانی که لی به پنسیلوانیا حمله کرد و ارتش اتحادیه به دنبال آن بود، نبرد در گتیزبورگ کاملاً قابل پیش‌بینی بود، شاید اجتناب‌ناپذیر.

بیشتر نبردهای جنگ داخلی در امتداد جاده‌های اصلی، راه‌آهن و آبراه‌ها اتفاق افتاد. ارتش ها به جابجایی افراد و تجهیزات نیاز داشتند و به آب برای مردان، اسب ها و توپخانه نیاز داشتند. و با این حال، این دیدگاه به طور کامل در مورد گتیزبورگ بررسی نشده است. هارمن می گوید به نقشه 1863 نگاه کنید: به منطقه ای که در شمال توسط رودخانه Susquehanna و در جنوب توسط Potomac، در شرق توسط راه آهن مرکزی شمالی و در غرب توسط راه آهن دره کامبرلند قاب شده است نگاه کنید. اینجا جایی است که ارتش ها در اواخر ژوئن 1863 یک بازی شطرنج پرمخاطب انجام دادند. حرکات آنها با استراتژی های احتیاط هدایت می شد و توسط جاده ها، راه آهن ها، کوه ها و گذرگاه های کوهستانی، رودخانه ها و نهرها محدود می شد، که همه آنها ارتش را به گتیزبورگ هدایت می کرد. . درست است که لی به دلیل پرسه زدن استوارت و مید به دلیل تازه بودن او در فرماندهی آسیب دیدند، که منجر به پیش‌فرض سنگ‌های راهبردی و لجستیکی قدیمی شد که در وست پوینت آموختند - و این غرایز به تقویت کشش مغناطیسی به سمت گتیزبورگ کمک کرد.

علاوه بر این، به عقیده هارمن، هنگامی که نبرد شروع شد، آبی و خاکستری به طور تاکتیکی برای دو نهر جنگیدند - مارش و راک، که برای آبیاری مردان و اسب‌ها و اسفنج‌زنی ضروری بودند. توپخانه - که میدان نبرد را در شرق و غرب و همچنین برای جاده هایی که از تمام نقاط قطب نما به گتیسبورگ منتهی می شد، مشخص می کند. این دیدگاهی است که اغلب در بسیاری از روایت‌های نبرد نادیده گرفته می‌شود، که بر روی زمین‌های مرتفع - راند تاپ، تپه گورستان - به عنوان اهداف کلیدی تاکتیکی تمرکز می‌کنند.

تروی هارمن، رنجر و مورخ گتیزبورگ، از یک عمر تحقیق در مورد جنگ داخلی و بیش از سی سال مطالعه در زمین گتیسبورگ و جنوب مرکزی پنسیلوانیا و شمال مریلند استفاده می کند تا داستان نبرد گتیسبورگ را بازنگری کند. در این روند او نشان می دهد که هنوز چیزهای زیادی برای گفتن در مورد یکی از نوشته شده ترین نبردهای تاریخ وجود دارد. این تجدیدنظر طلبی از بهترین نوع است.

It has long been a trope of Civil War history that Gettysburg was an accidental battlefield. General Lee, the old story goes, marched blindly into Pennsylvania while his chief cavalryman Jeb Stuart rode and raided incommunicado. Meanwhile, General Meade, in command only a few days, gave uncertain chase to an enemy whose exact positions he did not know. And so these ignorant armies clashed by first light at Gettysburg on July 1, 1863. In the spirit of his iconoclastic Lee’s Real Plan at Gettysburg, Troy D. Harman argues for a new interpretation: once Lee invaded Pennsylvania and the Union army pursued, a battle at Gettysburg was entirely predictable, perhaps inevitable.

Most Civil War battles took place along major roads, railroads, and waterways; the armies needed to move men and equipment, and they needed water for men, horses, and artillery. And yet this perspective hasn’t been fully explored when it comes to Gettysburg. Look at an 1863 map, says Harman: look at the area framed in the north by the Susquehanna River and in the south by the Potomac, in the east by the Northern Central Railroad and in the west by the Cumberland Valley Railroad. This is where the armies played a high-stakes game of chess in late June 1863. Their movements were guided by strategies of caution and constrained by roads, railroads, mountains and mountain passes, rivers and creeks, all of which led the armies to Gettysburg. It’s true that Lee was disadvantaged by Stuart’s roaming and Meade by his newness to command, which led both to default to the old strategic and logistical bedrocks they learned at West Point—and these instincts helped reinforce the magnetic pull toward Gettysburg.

Moreover, once the battle started, Harman argues, the blue and gray fought tactically for the two creeks—Marsh and Rock, essential for watering men and horses and sponging artillery—that mark the battlefield in the east and the west as well as for the roadways that led to Gettysburg from all points of the compass. This is a perspective often overlooked in many accounts of the battle, which focus on the high ground—the Round Tops, Cemetery Hill—as key tactical objectives.

Gettysburg Ranger and historian Troy Harman draws on a lifetime of researching the Civil War and more than thirty years of studying the terrain of Gettysburg and south-central Pennsylvania and northern Maryland to reframe the story of the Battle of Gettysburg. In the process he shows there’s still much to say about one of history’s most written-about battles. This is revisionism of the best kind.