Alexandrian Cosmopolitanism: An Archive

این کتاب با بازجویی از چگونگی ثبت اسکندریه به عنوان فضای نمونه جهان وطنی در خاورمیانه، نقدی رادیکال از مفاهیم اروپامحور جهان وطنی را به نمایش می گذارد. روایت غالب جهان وطنی اسکندریه، چیزهای اروپایی را در فرهنگ شهر ارتقا می دهد و به طور همزمان چیزهای مصری را تحت نشانه زوال قرار می دهد. این کتاب فراتر از این دوتایی تمدن/بربریت است تا شیوه‌های دیگر همبستگی بین فرهنگی را ردیابی کند.

حلیم مطالعه تطبیقی ​​بازنمایی‌های ادبی، پرداختن به شعر، داستان، کتاب‌های راهنما، و اپرت‌ها را در میان ژانرهای دیگر ارائه می‌کند. او سه نویسنده را دوباره ارزیابی می کند - سی. پی. کاوافی، ای. ام. فورستر، و لارنس دورل - که او معتقد است به عنوان قانون اسکندریه انتخاب شده اند. او با توجه به موضوعات ژانر، جنسیت، قومیت و طبقه، این دیدگاه را رد می‌کند که بازنمایی‌های این نویسندگان تا حد زیادی همخوانی دارند و مواضع مختلفی از شرق‌شناسی تا ضداستعماری را آشکار می‌کند. سپس کتاب به سراغ برنارد دو زغب، نویسنده‌ای که تقریباً منتشر نشده است، می‌رود و در اپرت‌هایی که یکی از آنها به کاوافی می‌پردازد، پارودی‌های اردوگاهی او از آداب نخبگان لوانتین را برمی‌انگیزد. حلیم با تکیه بر متون انتقادی و تاریخی عربی، و همچنین تعامل نویسندگان و فیلمسازان معاصر با سه گانه متعارف، گفتگوی مصری را با
نمایش های اروپایی تنظیم می کند.

Interrogating how Alexandria became enshrined as the exemplary cosmopolitan space in the Middle East, this book mounts a radical critique of Eurocentric conceptions of cosmopolitanism. The dominant account of Alexandrian cosmopolitanism elevates things European in the city’s culture and simultaneously places things Egyptian under the sign of decline. The book goes beyond this civilization/barbarism binary to trace other modes of intercultural solidarity.

Halim presents a comparative study of literary representations, addressing poetry, fiction, guidebooks, and operettas, among other genres. She reappraises three writers―C. P. Cavafy, E. M. Forster, and Lawrence Durrell―who she maintains have been cast as the canon of Alexandria. Attending to issues of genre, gender, ethnicity, and class, she refutes the view that these writers’ representations are largely congruent and uncovers a variety of positions ranging from Orientalist to anticolonial. The book then turns to Bernard de Zogheb, a virtually unpublished writer, and elicits his camp parodies of elite Levantine mores in operettas, one of which centers on Cavafy. Drawing on Arabic critical and historical texts, as well as contemporary writers’ and filmmakers’ engagement with the canonical triumvirate, Halim orchestrates an Egyptian dialogue with the
European representations.