Aleksandr Porfir’evich Borodin: A Chemist’s Biography

یک قرن کامل از مرگ ناگهانی و غم‌انگیز پیش از موعد الکساندر پورفیرویچ بورودین در سال 1887 در سن 53 سالگی می‌گذرد، زمانی که او با موفقیتی خارق‌العاده حرفه‌های متفاوت موسیقیدان، آهنگساز، شیمیدان ارگانیک و پیشگام را دنبال می‌کرد. آموزش پزشکی زنان به عنوان یک شخصیت منحصر به فرد در میان گروه قابل توجهی از نوابغ که به طور ناگهانی در اواسط قرن گذشته در روسیه ظاهر شدند و آن کشور را به طور انفجاری به جریان اصلی فرهنگ جهانی در هنر، علوم انسانی و علوم سوق دادند، می‌توان انتظار داشت که بورودین موضوع بسیاری از تحقیقات شکی نیست که سهم روسیه در توسعه شگفت انگیز شیمی ساختاری در قرن گذشته کمتر مورد توجه قرار گرفته است، در حالی که در بقیه اروپا توجه بسیار بیشتری به آن شده است. بخصوص اینکه آیا ممکن بود نام بورودین مانند مندلیف، مارکوفنیکف، منشوتکین و بسیاری از روس‌های دیگر در پانتئون شیمیایی در پانتئون شیمیایی دیده نمی‌شد، اگر تراکم آلدول، که او اولین کسی بود که آن را کشف و بررسی کرد، وجود داشت. به نام تراکم بورودین. درست کردن رکورد مهم است. بیوگرافی فیگوروسکی و سولوف در این زمینه بسیار کار می کند. تلاش‌های علمی و جامع پروفسورهای شارلین اشتاینبرگ و جورج بی. کافمن که متن روسی را با ترجمه دقیق و جذاب خود در دسترس جهان غرب قرار داده‌اند، به همان اندازه شایسته بوده است.

A full century has passed since the sudden and tragically premature demise of Aleksandr Porfir'evich Borodin in 1887 at the age of 53, when he was following with phenomenal success the disparate careers of musician, composer, organic chemist, and pioneer in women's medical education. As a unique figure among the remarkable group of geniuses who suddenly appeared in Russia in the middle of the last century and explosively propelled that country into the mainstream of world culture in the arts, humanities, and sciences, it might have been expected that Borodin was the object of much research. There is no doubt that the Russian contribution to the amazing development of structural chemistry in the last century has tended to be underplayed, while that in the rest of Europe has received much more attention. One wonders, in particular, whether Borodin's name might not have appeared in the chemical pantheon, as have those of Mendeleev, Markovnikov, Menshutkin, and many other Russians, if the aldol condensation, which he was the first to discover and investigate, had been named the Borodin condensation. Straightening out the record is important; Figurovskii and Solov'ev's biography does much in this respect. Just as meritorious have been the scholarly and exhaustive efforts of Professors Charlene Steinberg and George B. Kauffman, who have made the Russian text accessible to the Western world in their accurate and engrossing translation.