Albrecht Dürer and the Epistolary Mode of Address

مورخان هنر مدت‌هاست که به دنبال نامه‌ها بوده‌اند تا جزئیات بیوگرافی را تضمین کنند. روشن کردن روابط بین هنرمندان و حامیان؛ و هنرمندان را به عنوان افرادی مدرن و خودآگاه معرفی کنند. این کتاب رویکردی بدیع دارد: با تمرکز بر آلبرشت دورر، شیرا بریسمن اولین کسی است که استدلال می کند که تجربه نوشتن، ارسال و دریافت نامه نحوه برخورد او با اثر هنری را به عنوان عاملی برای ارتباط شکل می دهد.

در اوایل دوره مدرن، قبل از ایجاد یک سیستم پستی قابل اعتماد، نامه ها با خطرات رهگیری و تاخیر مواجه بودند. در دوران اصلاحات، چاپخانه تهدید کرد که مبادلات صمیمی را افشا می کند و مرز بین زندگی عمومی و خصوصی را محو می کند. بریسمن با بررسی الگوهای سفر پیچیده موشک های قرن شانزدهم توضیح می دهد که چگونه این مسائل مربوط به ارسال و دریافت، شیوه های هنری دورر را آگاه می کند. او معتقد است که موفقیت او تا حد زیادی به دلیل توسعه راهبردهای تصویری او - یک شیوه خطاب خطی - که با جذابیت مستقیم و صمیمی برای بیننده مشخص شده بود، جذابیتی که همچنین به فاصله و تاخیری که پیام را قبل از آن به تعویق می‌اندازد، اذعان داشت. می تواند به گیرنده خود برسد. از آنجایی که تصاویر، اغلب به شکل چاپ، در بازار آزاد جریان پیدا می‌کردند و هنرمندان کنترل مستقیم بر فروش و استقبال از آثار خود را از دست می‌دادند، چاپگر ارشد آلمان با ایجاد تعادلی بین خوانایی و پنهان‌کاری، صمیمیت، در مسیر جدید حرکت کرد. و آدرس عمومی.

Art historians have long looked to letters to secure biographical details; clarify relationships between artists and patrons; and present artists as modern, self-aware individuals. This book takes a novel approach: focusing on Albrecht Dürer, Shira Brisman is the first to argue that the experience of writing, sending, and receiving letters shaped how he treated the work of art as an agent for communication.

In the early modern period, before the establishment of a reliable postal system, letters faced risks of interception and delay. During the Reformation, the printing press threatened to expose intimate exchanges and blur the line between public and private life. Exploring the complex travel patterns of sixteenth-century missives, Brisman explains how these issues of sending and receiving informed Dürer’s artistic practices. His success, she contends, was due in large part to his development of pictorial strategies—an epistolary mode of address—marked by a direct, intimate appeal to the viewer, an appeal that also acknowledged the distance and delay that defers the message before it can reach its recipient. As images, often in the form of prints, coursed through an open market, and artists lost direct control over the sale and reception of their work, Germany’s chief printmaker navigated the new terrain by creating in his images a balance between legibility and concealment, intimacy and public address.