Alasdair MacIntyre, Rationality and Education

علیرغم اینکه Alasdair MacIntyre به عنوان یک دانشگاهی شناخته می شود که سهم قابل توجهی در زمینه های مختلف در فلسفه داشته است، تفکر او در مورد آموزش توسط اکثر مخاطبان و خوانندگان که عمدتاً به طور عمده شناخته شده اند و/یا به درستی درک نشده است. ساکن در زمینه های آموزشی با در نظر گرفتن این موضوع، این کتاب قصد دارد نقدی بر تفکر مک اینتایر در مورد آموزش ارائه کند، و از این رو با موضوع محوری موجود در مجموعه گسترده مک اینتایر در مورد تکه تکه شدن و گسستن ایده های موجود در فرهنگ و جامعه ما شروع می شود که هر دو از رد مابعدالطبیعه و معنای زندگی انسان در متن تاریخ چیست. به گفته مک اینتایر، بخشی از مشکلی که چرا این اتفاق افتاده است به دلیل ناکامی مؤسسات آموزشی، به ویژه دانشگاه ها در مقاومت در برابر فشار وارد شده از سوی صنعت و دولت برای سازگاری است. متأسفانه، این منجر به یک نوع اختلاف فکری شده است که در آن مفاهیم مشترک تحقیق عقلانی و نقش عقل با مفاهیم کثرت‌گرایانه از انتخاب‌های خصوصی و شخصی در مورد خیر، و سرخوردگی از عقل جایگزین شده است. که در نهایت به عنوان بی تفاوتی و سازگاری نشان داده می شود. برای غلبه بر این بی تفاوتی و سازگاری موجود در فرهنگ و جامعه ما، پروژه آموزشی مک اینتایر به پرورش عقلانیت می پردازد. با این حال، این کار آسانی نیست، زیرا شامل روبه‌رو شدن دانش‌آموزان با سنت‌های رقیب جایگزین – گاهی نسبتاً خصمانه – می‌شود، بنابراین هر دو دیدگاه‌های رقیب را می‌بینند و می‌فهمند که هر سنت، از جمله سنت خودشان، از یک سنت بی‌طرف یا بی‌طرف سرچشمه نمی‌گیرد. دیدگاه ارزش خنثی از نظر مک اینتایر، برخوردهای دیالکتیکی بین سنت ها نقطه شروع حیاتی یک آموزش خوب است، اما برای پیشرفت فکری و آکادمیک، تحقیق عقلانی باید مبتنی بر درک مشترک اصول اولیه باشد که هدفش حقیقت و اثبات عقلانی است. این تغییر در تفکر است که مورد توجه بخش آخر این کتاب است، به‌ویژه دیدگاه‌های مک اینتایر در مورد جوامع عملی سنت‌گرا. در اینجا، مک اینتایر به عملکرد پروژه آموزشی خود و نقش حیاتی جوامع سنت‌محور در پرورش استدلال‌های مستقلی می‌پردازد که قادر به دیدن ارتباط متقابل بین اشکال مختلف دانش هستند که می‌تواند ما را به یک کشف آگاهانه هدایت کند. هم از حقیقت، و هم از خیر، اما مهمتر از همه، منش های فضیلت مندانه ای را نشان می دهند که برای استدلال عملی خوب حیاتی هستند.

Despite Alasdair MacIntyre being known as an academic who has made many notable contributions to a range of areas in philosophy, his thinking on education is not as well-known and/or properly understood by most audiences and readerships that predominantly reside in educational contexts. With this in mind, this book aims to provide a critique of MacIntyre’s thinking about education, and hence commences with a central theme found in MacIntyre’s extensive corpus concerning the fragmentation and disunification of ideas found in our culture and society that stems both from the rejection of metaphysics and what it means to be a human being living within the context of history. According to MacIntyre, part of the problem why this has occurred is due to educational institutions, particularly universities failing to resist the pressure exerted from industry and the state to conform. Unfortunately, this has resulted in a type of intellectual dissensus where the shared conceptions of rational enquiry and the role of reason have been replaced by pluralistic notions of private and personal choices concerning the good, and a disillusionment with reason that is ultimately exhibited as apathy and conformism. In order to overcome this apathy and conformism found in our culture and society, MacIntyre’s educational project is concerned with the cultivation of rationality; however, this is not an easy undertaking because it involves students being confronted with alternative – sometimes rather hostile – rival traditions so they both come to see rival points of view and understand that each tradition, including their own, does not come from a neutral or value-neutral standpoint. To MacIntyre, dialectical encounters between traditions is a crucial starting point of a good education, but for intellectual and academic progress to be made, rational enquiry needs to be grounded in a shared understanding of first principles that aims at truth and rational vindication. It is this shift in thinking that is of interest in the latter part of this book, particularly MacIntyre’s views around tradition-orientated communities of practice. Here, MacIntyre is concerned with the praxis of his educational project and the crucial role tradition-orientated communities play in the cultivation of independent reasoners who are capable of seeing the interconnectedness between different forms of knowledge that can lead us to an informed discovery of both the truth, and of the good, but most importantly exhibit virtuous dispositions which are vital to good practical reasoning.